Kapattı dudaklarını, uzandı koltuğa. Küçüktü, minikti, tatlıydı ama hiç de kıyılası değildi.
"Senin gibi çok akıllı olmak istiyorum. Saf olmak istemiyorum ben."
Mırıldanışıyla gözlerim yandığında tavana diktim gözlerimi.
"Her istediğimiz olmuyor ki Küçüğüm."
"Zaten hepimizin hiçbir istediği olmadı. Ya bundan sonra da olmazsa?"
"O zaman hepinizi bırakırım, sonra da gideriz hep beraber bu gezegenden. Belki bizi bekleyen başka gezegenler vardır, ha?"
"Var mıdır gerçekten? Kahramanımız da orada mıdır?"
Son sorusunu duyunca gözümün önüne gelen adamla kaşlarımı çattım. Aptallaşma, Derin. O adam ne alaka şimdi? O bizim kahramanımız falan değil. Değil. Değil.
****
Yaşamak için *topluma göre* yanlış yollar deneyen bir kızın hayat hikayesi...
**UYARI: Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır.**
"Senin gibi çok akıllı olmak istiyorum. Saf olmak istemiyorum ben."
Mırıldanışıyla gözlerim yandığında tavana diktim gözlerimi.
"Her istediğimiz olmuyor ki Küçüğüm."
"Zaten hepimizin hiçbir istediği olmadı. Ya bundan sonra da olmazsa?"
"O zaman hepinizi bırakırım, sonra da gideriz hep beraber bu gezegenden. Belki bizi bekleyen başka gezegenler vardır, ha?"
"Var mıdır gerçekten? Kahramanımız da orada mıdır?"
Son sorusunu duyunca gözümün önüne gelen adamla kaşlarımı çattım. Aptallaşma, Derin. O adam ne alaka şimdi? O bizim kahramanımız falan değil. Değil. Değil.
****
Yaşamak için *topluma göre* yanlış yollar deneyen bir kızın hayat hikayesi...
**UYARI: Gerçek bir hayat hikayesinden uyarlanmıştır.**
Bölüm 1- Özgürlüğümüze Engeller
Uyarı! Bu hikâyede olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, şiddet/korku, cinsellik bulunur. 18 yaş altı bireylerin okumaması önemle rica(!) olunur. Hikâyenin sonunun 'okura göre mutsuz' sonla bitmemesi durumuna henüz karar verilmemiştir.080224
Zindandan çıkmak için özgürlük kölesi olmayı seçmek normallerin vereceği bir karar değildir. Normal olmayı da anormaller istemez zaten, anormal olmayı iltifat olarak kabul ederler ki anormal olmanın da kötü bir yanı yoktur. Anormalliği nasıl gördüklerini normallere sorarsak...
Kahkahaları tek saniyede durdurmak istemişti o an, izin verdi gülmelerine, sadece izin verdi, özgürlük için.
İzlediği sahneyi tek saniyede başka bir sahneye çevirmek istedi başka bir an, izin verdi o sahnenin bir süre daha yaşanmasına, sadece izin verdi, özgürlük için.
Yüksek sesleri tek saniyede susturmak istedi diğer bir an, izin verdi seslerin daha da yükselmesine, sadece izin verdi, özgürlük için.
Akan kanların tamamının tek saniyede boşalmasını istedi çok başka bir an, izin verdi ellerine kanı durdurması için, sadece izin verdi, özgürlük için.
Bir anormal, özgürlüğün ne kadar kölesi olabilirdi peki? Özgürlük için ne kadar ileri giderdi? Ya sen?
"Yapamayacaksan ben yapayım, devamını sen getir ya da tamamını ben yaparım, biliyorsun benim için çok da sıkıntı değil."
"Darlama beni Defne, yapacağımı söyledim. Kendimi hazırlıyorum duruma, görmüyor musun?"
Güldü Defne. Yapamayacağıma olan inancı tamdı. Açıkçası yapabilir miyim, ben de bilmiyorum ama içten içe kendimi hazırlıyorum olacak her şeye. Çok zor bunu yapması ama başka da çarem kalmadı, dipteyim, dipteyiz. Bana kalsa giderdim her şeyi bırakıp ama söz verdim bizimkilere, yaşayacağım onlar için, yaşatacağım bizi.
"Yapmak zorunda değilsin, biliyorsun. Bizim için kendinden ödün vermek zorunda değilsin. Beni bırakman yeterli."
Defne'nin sözleri ulaştı yine kulağıma. Onu bırakmayı her şeyden çok isterim ama yapamam. Kendisini ne kadar sevsem de ona güvenemiyorum. Çok manipülatif olduğu için güvenmemem gayet normal. Neler yapacağından az çok eminim.
Derin bir nefes aldım."Hazırım. Sen burada kal, lütfen. Yapacağım, göreceksin."
Kafeye doğru yürürken düşünmeyi bıraktım, düşünürsem yapamazdım. Düşünürsem her şeyi mahvederdim. Hayvan iç güdüsüyle hareket etmem gerekiyordu. Düşünme, sadece yap.
Masalarına geldiğimde ona baktım, masadakilerin tümü de bana... Düşünme, düşünme, düşünme, sakin ol. Lanet olsun, böyle bakmaları çok rahatsız edici, özellikle de onun bakması...
"Konuşabilir miyiz beş dakika?"
Yaptım. Girişi yaptım, devamı kolay olacak.
Gözlerini kıstı bana bakarken, inceledi baştan aşağı. Kendimi gördüm onda bu saniyelerde.
"Siz arabaya geçin, ben hesabı öder gelirim birazdan." dedi masadakilere. Onlar kalkıp giderken başlangıcın bir tık kolay olduğunu hissettim. Bu da devamının zor olacağını gösteriyordu. Tanrı asla bana kolaylık vermezdi çünkü.
Karşısına oturdum gözlerinden gözlerimi çekmeden, çekingen değildim, cüretkâr mıydım, orası tartışılırdı.
Pek yumuşak baktığını söyleyemeyeceğim, oldukça sert bakıyordu ama bana etki ettiğini de söyleyemeyeceğim.
"Bir defaya mahsus." diye başladım otoriter
Zindandan çıkmak için özgürlük kölesi olmayı seçmek normallerin vereceği bir karar değildir. Normal olmayı da anormaller istemez zaten, anormal olmayı iltifat olarak kabul ederler ki anormal olmanın da kötü bir yanı yoktur. Anormalliği nasıl gördüklerini normallere sorarsak...
Kahkahaları tek saniyede durdurmak istemişti o an, izin verdi gülmelerine, sadece izin verdi, özgürlük için.
İzlediği sahneyi tek saniyede başka bir sahneye çevirmek istedi başka bir an, izin verdi o sahnenin bir süre daha yaşanmasına, sadece izin verdi, özgürlük için.
Yüksek sesleri tek saniyede susturmak istedi diğer bir an, izin verdi seslerin daha da yükselmesine, sadece izin verdi, özgürlük için.
Akan kanların tamamının tek saniyede boşalmasını istedi çok başka bir an, izin verdi ellerine kanı durdurması için, sadece izin verdi, özgürlük için.
Bir anormal, özgürlüğün ne kadar kölesi olabilirdi peki? Özgürlük için ne kadar ileri giderdi? Ya sen?
"Yapamayacaksan ben yapayım, devamını sen getir ya da tamamını ben yaparım, biliyorsun benim için çok da sıkıntı değil."
"Darlama beni Defne, yapacağımı söyledim. Kendimi hazırlıyorum duruma, görmüyor musun?"
Güldü Defne. Yapamayacağıma olan inancı tamdı. Açıkçası yapabilir miyim, ben de bilmiyorum ama içten içe kendimi hazırlıyorum olacak her şeye. Çok zor bunu yapması ama başka da çarem kalmadı, dipteyim, dipteyiz. Bana kalsa giderdim her şeyi bırakıp ama söz verdim bizimkilere, yaşayacağım onlar için, yaşatacağım bizi.
"Yapmak zorunda değilsin, biliyorsun. Bizim için kendinden ödün vermek zorunda değilsin. Beni bırakman yeterli."
Defne'nin sözleri ulaştı yine kulağıma. Onu bırakmayı her şeyden çok isterim ama yapamam. Kendisini ne kadar sevsem de ona güvenemiyorum. Çok manipülatif olduğu için güvenmemem gayet normal. Neler yapacağından az çok eminim.
Derin bir nefes aldım."Hazırım. Sen burada kal, lütfen. Yapacağım, göreceksin."
Kafeye doğru yürürken düşünmeyi bıraktım, düşünürsem yapamazdım. Düşünürsem her şeyi mahvederdim. Hayvan iç güdüsüyle hareket etmem gerekiyordu. Düşünme, sadece yap.
Masalarına geldiğimde ona baktım, masadakilerin tümü de bana... Düşünme, düşünme, düşünme, sakin ol. Lanet olsun, böyle bakmaları çok rahatsız edici, özellikle de onun bakması...
"Konuşabilir miyiz beş dakika?"
Yaptım. Girişi yaptım, devamı kolay olacak.
Gözlerini kıstı bana bakarken, inceledi baştan aşağı. Kendimi gördüm onda bu saniyelerde.
"Siz arabaya geçin, ben hesabı öder gelirim birazdan." dedi masadakilere. Onlar kalkıp giderken başlangıcın bir tık kolay olduğunu hissettim. Bu da devamının zor olacağını gösteriyordu. Tanrı asla bana kolaylık vermezdi çünkü.
Karşısına oturdum gözlerinden gözlerimi çekmeden, çekingen değildim, cüretkâr mıydım, orası tartışılırdı.
Pek yumuşak baktığını söyleyemeyeceğim, oldukça sert bakıyordu ama bana etki ettiğini de söyleyemeyeceğim.
"Bir defaya mahsus." diye başladım otoriter
