Ünlü iş adamı Elliot Warner, uzay hakkında yaptığı araştırmalar sonucunda Dünya'nın aslında sonunun geldiğini anlar. Bu yüzden 'insanlık için' bir kaçış aramaya başlar ve nihayetinde Nighroid adında, dünyamıza çok benzer bir gezegen bulur. Ama insanların bilmediği bir şey vardır, bu gezegen her ne kadar aynı görünse de hiç aynı değildir. Elliot'ın istediği, gezegenin tamamen yapay zekayla kurulmasıdır. Bunun için de yüksek bir desteğe ihtiyacı vardır. Dünyadaki tüm yazılımcıları toplar, Ezra da onların içindedir. Nighroid ona ne kadar saçma gelse de kız kardeşi için bunu yapmak zorundadır. Tabii, gezegene gittikten sonra yaşanacakları bilmiyordur. Kardeşinin insanlıktan çıkacağını, dostlarından saklanacağını ve ölümü dileyeceğini bilmiyordur.
Gezegendeki tüm robotlar kontrolden çıkınca Ezra da kardeşini kaybetmiştir. Saklanmalı ve onu kurtaracak bir yol aramalıdır. Bu yoldaysa ona hiç beklemediği üç kişi yoldaşlık eder. Birinin zihnini kurtarmaya çalışırken, ötekini kaybeder.
"Nefretini öldürme Valenciano. Bil ki nefret de sevgi kadar güçlüdür. Şimdi bu gezegende senden çok seven de nefret eden de yok, önünde kim durabilir?"
&
Lucia Clark ünlü bir model ve oyuncudur. Gittikleri bu gezegende her şeyin iyi olacağını sansa da daha ilk günlerden çıkan karmaşada annesi bir robot tarafından katledilir. Araştırmalara göre canını aldıkları tek kişi annesiyken Lucia'nın kaçmaktan başka çaresi yoktur. Çünkü Elliot Warner, onun da canını istiyordur.
Kaçar.
Saklanır.
Savaşır.
Döktüğü kana, verdiği emeğe ve kalbindeki acıya rağmen zihnini koruyabilecek midir?
"Geçmişin anıları olduğu kadar geleceğin de hisleri vardır. Bilemez ama tahmin edebilirsiniz."
Giriş
Öncelikle selamlar, uzun zaman sonra çok şükür bir bölüm yayınlıyorum .🥳
Bu giriş bölümü kitabın görünür olması ve konuyu biraz anlamanız için aslında. Asıl bölümler 20 Mayıs'ta yüklenmeye başlayacak. İlk dört bölüm 20 Mayıs, kalanları da her hafta düzenli olacak şekilde gelecek.
Destekleriniz benim için çok kıymetli, şimdiye kadarki desteğiniz için de çok çok teşekkür ederim.
Daha fazla tutmak istemiyorum, kısa bir bölüm de olsa keyifli okumalar dilerim.
── ⇌••⇋──
"Neredeyim ben?" gözlerini açamayacak kadar parlaktı her yer. Beyaz ve boşluk sarmıştı etrafını,ne döndüğünü anlamadığı gibi nerede olduğunu da anlamıyordu. Hiçlikten hep korksa da karanlığın onu yutmadığına memnundu.
"Nerede olduğumuzu bilmiyor musun Lucia?" dedi bir ses. Bu ses Lucia'ya oldukça tanıdık geliyordu ama bir o kadar yabancıydı da. Daha önce bu sesi duyduğunu hatırlıyordu hayal meyal.
Kafasını kaldırdı ve sese doğru baktı. Gözleri parlak ışığa karşı acısa da göreceklerine değerdi.
"Asteria?"
"Burası zihnimizin birleştiği yer Lucia. Daha önce de yaptığımız gibi tekrardan konuşabileceğimiz bir yer." daha öncesi demişti genç kız. Öncesi vardı ama Lucia hatırlamadığı için suçlu hissediyordu. Ama onu en çok endişelendirense birisiyle zihin yoluyla konuşabilmesiydi.
"Şimdiye anladığını düşünmüştüm," dedi Asteria derin bir nefes alarak. Ama Lucia hiçbir şey anlamamıştı. Asteria bunu fark ederek gülümsedi, "Ne zaman uyandığımı sormadın," dedi. Doğruydu, Lucia onu gördüğünden bu yana derin bir uykudaydı kız. Öyle ki uyanacağından şüphe bile etmişlerdi ama işte, tam karşısındaydı.
Derin bir nefes aldı Lucia. "Ne zaman uyandın?" diye sordu. Asteria hafif bir tebessüm ederek ellerini kavradığında, cevabın onun için çok daha fazlası olduğunu anlamıştı.
"Uyanmadım, henüz."
