"Can yakmaya gitmedik, sahilde çay içtik. Bana öyle ters bakma ahu gözlü güzel kadın."
Eridi, bitti, Ahu artık yaşamıyor. Ahu göçtü, aşkı diyar ellerine. Kalbinden bir tuğla daha düşüp toz hâlini aldı. Yatağına oturdu, kâğıda bakıp gülümsüyordu. Önce küçük sonra kocaman bir gülüş hem kalbine hem de yüzüne yerleşti. Karşılık vermeyi düşünmedi ama bir işaret vermesi gerektiğini biliyordu. Işığı kapatıp aşağıya baktığında Poyraz da başını kaldırmış yukarı bakıyordu. Sırıtarak yatağına zıpladı, telefonunu aldı ve bir şarkı açıp cam kenarına bıraktı.
Tanıtım
İyi geceler olsun🌸💜
Bedirhan ismini Poyraz olarak değiştirdim. Beni İnstagramdan takip eden okurlarım ne demek istediğimi anladı bile. 🌸
Keyifli okumalar...
Elindeki torbalara bakıp yüzünü buruşturdu. Ağlamak istercesine omuzları çöktü, yüzü tam da ağlama moduna girdi. Tepesinden inen yaz yağmuruna başını kaldırdı. Sert ve gür taneler yüzüne çarptığında, "Allah'ım," diye inledi. Şalı ensesine, içindeki saçlarına yapışmıştı. Etrafındaki insanların kendilerini korumak adına ellerini başlarına götürüyordu. Ne çare! Yağmur siz kimsiniz dercesine yağıyordu. Yazlık kombini üzerine yapışmıştı. Sabah ne güzel seçerek giyinmiş, aynada kendini beğenmişti. Bol, siyah kumaş pantolonunun üzerine gül kurusu kapını giymişti. Ayağındaki yazlık babetlerin içine su doluyordu.
Eve on dakika kala bozulan minibüsün bugünkü tüm neşesine limon sıkmasını kim isterdi ki? Evine yakın bir yerde inecek, koşar adım terzi dükkanına gidecekti ama şimdi bir şeyler yapması geriyordu. "Tamam," dedi, elindeki torbalara var gücüyle asıldı. "Yağmur kim beni yenecekmiş. Paramla rezil olmayı tercih ederim. Bir taksi beni eve götürecek kadar kahraman."
Kaldırıma geçip durdu. Caddede hızla giden araçlar, arada geçen taksiler ve arkasında koşuşan insanlar. Birkaç dakika boyunca inmeyen eline en sonunda bir taksi durdu. Islaktı ama ne yapabilirdi?
Belki taksici de ıslak müşteri istemeyecekti, sonuçta arabaları ekmek tekneleriydi. Ama belki de centilmen birileri olabilirdi. Bir kadın şoföre bile denk gelebilirdi. Göz ucuyla erkek olduğunu anladı ama bu umutlarına engel olamadı. Aracın kapısından kendini içeri atınca küçük bir inlemeyle huzurlu bir soluk aldı. "Beyoğlu, Mor Salkımlı Sokak." Apartman adı, kapı numarası bile vermişti. Yeter ki kurtulsundu şu andan. Adam başını sallamış, gaza basmıştı.
Arkasına yaslandı ama üşümeye başladığını fark etti torbalardan birinden kumaş çıkartıp kenarıyla yüzünü kuruladı. Arkasına tekrar yaslandı ve eve giden, ezbere bildiği yolu izledi. Eli sürekli kollarına gidiyordu. Üşüyordu. Ama birden aracın içinin ısındığını fark etti, etmemesi mümkün değildi. Klimalardan sıcak hava geliyordu.
O an şoföre bakma ihtiyacı duyarak öne doğru başını çevirmeden baktı. Siyah saçlar, göremediği bir yüzdü ama kirli sakalları anlaşılıyordu. İç sesi haykırıyordu. 'Bu hayatta centilmen erkek taksi şoförleri de var.' Isındı ve yolun tamamını, taksinin evinin önünde duruşuyla bitirdi.
"Ücret kalabilir, yolumun üzeriydi," diyen tok sesle adama bir kez daha baktı ama adam önüne bakıyordu. Ses bir şey anımsatıyordu, fazla düşünmedi.
"Buna gerek yok, ne kadar?"
"İstemiyorum, hanımefendi."
Zor bir günde bir de zor insanlarla uğraşmak mı? "Siz bilirsiniz." Arabadan indi. Yağmur durmuş, güneş batmaya başlamıştı. "Bana neler yaşattın sevgili yağmur," diyerek göz devirdi. Arkasında bir araç kapısı kapanma sesiyle döndü. Aracından
