Bazı kelimeler fazlasıyla çıplaktır.”
Ada’nın hayatı dümdüz ilerliyordu:
Dijital içerikler, pijamalı mesailer, Pakize’yle kahve molaları…
Ta ki… o notu kapısının önünde görene kadar.
“sabah uyanınca saçlarını karıştırıp kahve kokusuyla mutfağa yürüyorsun.
Seni görmek, uyanmak için yeterli.”
Notu kim yazmıştı?
Yeni taşınan gizemli komşu Alp mi?
Eski sırdaşı, gizli aşığı Melih mi?
Yoksa kelimelerin ardına saklanmış bambaşka biri mi?
Her yeni not, biraz daha baştan çıkarıcı…
Her yeni karşılaşma, biraz daha yakın…
Ada artık kendini saklayamıyor. Ne kalbini, ne arzularını.
“Birinin seni bu kadar iyi tanıması ürkütücü mü, yoksa büyüleyici mi?”
Romantik mi Sapık mı?
İstanbul’un tam olarak neresinde olduğu Ada için bile muallaktı. “Merkezî” denmişti emlak sitesinde. Eğer merkezin tanımı, “her yere eşit uzaklıkta olmak”sa, evet kesinlikle merkezîydi. Ama ne bir deniz, ne bir park, ne de bir üçüncü dalga kahveci… Sadece gri binalar, azıcık gökyüzü ve bolca korna sesi.
Ada, apartmanın 4. katında yaşıyordu. 7 katlı, asansörü haftada bir mutlaka bozulan, ama aidatı memur maaşına göre ayarlanmamış bir apartman. İsmine gelirsek “Yakamoz Apartmanı”. Yakamoz’ la uzaktan yakından alakası olmayan, ama apartmanın girişindeki ışıklı tabelada romantizm taklidi yapan iki neon balık figürüyle tamamlanan bir yanılsama.
Kendisi yirmi sekiz yaşındaydı. Reklam ajansında metin yazarıydı, ama annesi hâlâ onun “dergiye yazılar yazdığını” zannediyordu. Ne yazdığını soranlara “şey… dijital işler” diyordu. İşteydi, ama olmayan bir işmiş gibi görünüyordu. Uzaktan çalıştığı için sabahları ofis giyinme derdi yoktu, bu da pofuduk ayıcıklı pijamalarla geçirilen mesailerin kapısını açmıştı. Belki de bu yüzden apartman ahalisi onu “pijamalı kız” olarak tanıyordu.
Ada’nın günleri basit ritüellerle başlardı:
- Sabah 9:00 'da kahvesini demlerken, kedisi Pakize'ye mama verme ve onu sevme zamanı.
- Her apartmandan içeri girdiğinde posta kutusunu açar, içini boş görüp “evet yine hiçbir şey beklemiyordum, ama gene de üzüldüm” hissine kapılmak.
- Ve öğleden sonra 15:00 gibi, apartman grubuna asansörle ilgili atılan “bu bir şikayet değil, yalnızca bilgi” mesajını okuyup, yine merdiven çıkacağını kabullenmek.
Sosyal olarak çok aktif biri değildi. Ama yalnız da sayılmazdı. Bir kaç arkadaşı vardı hatta apartmanda bile tanıdıkları vardı. Özellikle üst komşusu Ela’yla mutfaktan mutfağa yapılan kahve paslaşmaları meşhurdu.
