"Söylesene beni sevmek nasıl bir his?"
"Seni sevmek, yeşil gözlerine bakmak tüm Mardin'i yeşile bulamak gibi, Leyla. Sana bakınca her yeri sen gibi görüyorum."
Tanıtım
Ev derin bir sessizliğe gömülmüştü. Gecenin serin meltemi esiyordu şimdi. Kocaman konağa göz attı. Tüm ışıkların yakılmasını ev gün doğana kadar kapatılmamasını istemişti Leyla. Bu her gün böyle olacaktı ve bir gün tüm ışıkları kapatıp gidecekti buradan. O güne kadar bu kocaman konak ışıklar içinde olacaktı. Dışardan bakıldığında Midyat'ın incisi gibi parlıyordu konak. Bir uçtan bir uca aydınlıktı. Üç katlı, onlarca odası vardı. Bir zamanlar bu konakta üç aile yaşıyorlardı. Amcası ve ailesi, kendi ailesi ve dedesi, babaannesi... Şimdi sadece iki kız kardeş çünkü o kocaman aileden geriye sadece ikisi kalmıştı.
Başındaki şalı usulca çekti, ipek kumaş boynunu yalayarak aşağı düştü. Elleri arasında sıkıştırıp üçüncü kata çıkarken şal elinde yeri süpürüyordu. On üç sene önce bu evin en sevdiği yeri üçüncü katıydı.
Kendi küçük odası oradaydı. Son basamağı çıkınca odasının kapısına baktı. Gözyaşları usulca iniyordu. Bu kattan baktığında karşı konağı görüyor, orada onu aşkla seyreden adama el sallıyordu. Gözlerini kapattığında damlalar daha hızlı indi.
"Söylesene, beni sevmek nasıl bir his?"
"Seni sevmek, yeşil gözlerine bakmak, tüm Mardin'i yeşile bulamak gibi, Leyla. Sana bakınca her yeri sen gibi görüyorum."
Elindeki şalı kuvvetle sıktı. Tırnakları etine batıyor, canını yakıyordu. Ruhundaki yaralar asla kapanmıyordu, asla kapanmayacaktı. On altı yaşındaki Leyla ölmüştü. Arkasını hızla döndü, saçları yüzünü yalayıp geçti. Karşısındaki konak karanlığa gömülmüştü. Kimse ona bakmıyordu. O ışık yanmıyor, altında ona kimse gülümsemiyordu. Ruhu paramparça oluyor, Leyla onları toplamak için anın geçmesini bekliyordu.
Yanmayan ışığın tam altında, kapı önündeki sedirin üzerinde, öne eğilmiş, dirsekleri dizlerine yaslı, elleri birleşmiş, gözleri karşı konakta ışıkların altındaki kadını izliyordu adam. Orada durup geçen seneleri, o gece yaşananları ve öncesindeki günleri düşünürken saatin nasıl geçtiğini bile anlamamıştı. Asla o kata çıkacağını, o ışığın altında durup kendine dönmesini hayal etmemişti. Karanlığa, kendine döndüğünde kalbi sertçe kaburgalarına çarparak teklemişti.
"Leyla..." Fısıltısı geceye karıştı. "Mardin artık sana benziyor..."
🫣
Ne kadar uzak kalmışsam buraya ne yazacağımı bulamadım ;)) eskiden şey derdim. Şu tarihte görüşelim falandı sanırım. Yazıyorum, bitince blog da yayınlayacağım. 💜
