Bangchan'ın sesini duymuştu duymasına ama daha bir adım bile atamadan yine durdu.
Çünkü Ha Ra son sürat kendilerine doğru geliyordu.
"Omo! Geliyor! Ben kaçıyorum,bak başının çaresine!"diyen Bangchan âdeta koşarcasına adım atarak uzaklaşmaya başladı.
"Dur-"deyip devamını getiremeyen Lee Know, Bangchan'ın da kaçmasıyla olduğu yerde 'mıh' gibi çakılıp kalmıştı.
Saçlarını arkasına savuran rüzgârın verdiği ayrı bir çekicilik ile birlikte Ha Ra, Lee Know'un önüne gelerek 1 adımlık mesafesinde durdu.
Lee Know gözlerini onun gözlerine dikmiş hiçbir tepki vermiyor, sadece izliyordu.
Genç kız konuşmak için ağzını açtı ama açtığı gibi hızla geri kapattı.
Sonra gözlerini sıkıca yumdu ve sinirlerine hâkim olmak istercesine birkaç saniye boyunca kapalı tutup geri açtı.
Daha sonra arkasına, çardak tarafında Soobin'i döven ve hâlâ bu tarafa bakan yabancıya bakıp önündeki adama geri döndü. Bakışları yine onun gözlerini bulduğunda:
"Kimsin sen?"diye hiç beklenmedik bir sakinlikle sordu.
Lee Know da buna bayağı bir şaşırmıştı açıkçası. Hırçın güzelinin burada İsrafil'in görevini devr alıp sûra üflemesini ve kıyameti koparmasını bekliyordu ama yine de bu sakinliğe karşın cevap veremedi.
Sonra birden dengesiz bir şekilde tebessüm etmeye başladı.
Bu âlemi gücü ile 9.0 büyüklüğünde sallamaya gücü yeten Lee Minho bir kızın karşısında çivilenip kalmış, konuşmayı bırak neredeyse kekeleyecekti.
Genç adamın dudağı yukarı doğru kıvrılmış onu aslında daha da çekici göstermekteydi.
"Gülme be adam! Cevap ver bana! Kimsin sen?! Arkadaşımdan ne istedin? O adamı neden üzerimize saldın?!" diye bağırdı bir anda çardaktaki Felix'i göstererek.
Lee Know hâlâ gülüyordu.
Sinirleri daha da gerilen Ha Ra, bir kere daha gözlerini sıkıca yumdu ve içinden saymaya başladı. Ona kadar büyük bir sabırla saymayı başardığında gözlerini yeniden açtı ve hâlâ sırıtan adamın yüzüne baktı.
"Sana- kimsin- dedim?"
Her bir kelimeyi tek tek, üzerine bastıran bastıra söylerken aynı zamanda işaret parmağı ile Lee Know'un göğsüne vuruyordu.Bu hareket ile Lee Know'un biçimli kaşları çatılsa da sevdiği kızın bu hâllerini izlemek ona gerçekten büyük bir zevk veriyordu.
Ama bu sefer susmadı. Hırçın güzelini daha fazla hırçınlaştırmamalıydı. Tamamen gerçekleri söyleyecekti. E canım az da mafyalık gururu ile hareket etsindi değil mi?
"Sana yıllar öncesinden kafayı takmış, attığın her adımı takip eden manyak biriyim."
🗡
"Hangi devirde yaşıyorsun sen dangalak! Ben sana ait falan değilim! Ben-kimseye-ait-değilim! Olmaya da meraklı değilim!" diye bağırdıktan sonra yine devam etmek için ağzını açtı.
"Defol buradan,defol! Yoksa avazım çıktığı kadar bağırır ve tüm siteyi ayağa kaldırırım!"
İşte Lee Know'un ondan beklediği hareket tam olarak buydu!
Kendisinin bile söylerken tiksindiği laflara karşılık hırçın güzelinin asla suskun kalmayacağını çok iyi biliyordu.
"Ahhh,"diyerek derin bir nefes verdi Lee Know. Yüzüne büyük bir gülümseme yerleştirdi.
"Biraz klişe mafya havasına gireyim dedim ama ben de beğenmedim bunu. İnsan bir mal değildir. Dolayısıyla, elbette kimse kimseye ait değildir. Benim seni sevdiğim doğru ama sen istemediğin müddetçe ne sana yaklaşır ne de zarar veririm. Takıntılı bir pislik değilim. Karşılıklı olsa daha güzel olurdu ancak senden karşılık beklemiyorum. Beklesem bile bu asla zoraki olmaz. Başkasını seversen eğer ve onun da seni sevdiğini anlarsam bir daha karşına çıkmam. Merak etme."
Lee Know, teslim oluyormuşcasına iki elini havaya kaldırdı ve sırıtarak geri geri adım atmaya başladı.
"Bu yüzden teslim oluyorum, Ha Ra hanım."
İsmini bile biliyordu bu yakışıklı serseri. Neyse ki gidiyordu.
Ha Ra, sırtının değdiği ağaca yaslanırken o dengesiz adamın bir daha gelmemesini umdu. Ardından sırıta sırıta aracına binişini izledi.
1🗡Futbol Âşığı
*NOT: Klasik bir mafya hikâyesi değildir. Hiçbir kurguya ve emeğe kötü demek istemem ama platformlardaki iğrenç içerikli ve ne yazık ki çok okunan mafya hikâyelerine bir tepki olarak yazılmıştır. İsminden de anlaşılır sanırım. Lee Know'umuz, adaletin yanında.😎*
🗡
"Yapma! Yapma,dur artık! Yapma ne olur? Acı bana, yapma! Aaaahhhh!"
Lee Know, her zaman duymaya alışık olduğu bu boş yalvarma lakırdılarına kulak asmadı.
Olduğu yerde dişlerini sıktı ve derin derin nefes alıp vermeye başladı.
Sinirden sağ gözü seyiriyordu.
Bu işi fazla uzatmaya gerek yoktu. Bundan dolayı arkasına dönüp o herifin yüzüne bile bakmadan elini havaya kaldırdı ve hızlıca yumruk yaparak adamlarına bekledikleri işareti verdi.
Bu işaretten sonra duyduğu tek ses tabancadan çıkan kurşunların sesiydi.
Neyse ki o iğrenç herifin sesi kesilmişti. Ne yüzüne bakmaya, ne de sesini işitmeye tahammülü bile yoktu. Nefret ederdi kadınlara zarar veren canilerden! O herif bunu çoktan hak etmişti!
Genç adam taze kan kokan, her bir tarafında bir şerefsiz öldürdükleri bu mekândan dışarı adım attı.
Temiz havayı biraz içine çektikten sonra 10-15 metrelik bir yol yürüyerek arabasının arka kapısını açtı.
İçinden temiz bir gömlek seçip üzerindeki kana bulanmış gömleği çıkardı ve yakması için yanında bulunan adamının eline verdi.
Ardından şoför koltuğuna oturarak yola koyuldu. Bu sırada telefonunun sesini işitti. Beklediği haber gelmiş olmalıydı.
Telefonu açarak arabanın içinde yankılan ses ile konuşmaya başladı.
"Şu an nerede?"diye sordu telefonu açar açmaz.
Karşı taraf da söyleyip söylememekte kararsız kalsa da cevap vermek zorunda olduğundan konuşmaya devam etti.
"Hyung, şey..."
"Ney?!"
"O... O yine futbol izliyor."
"Okulda mı?"
"Evet, sınıf arkadaşları ile birlikte. Turnuva var büyük ihtimalle. "
"Tamam, oradan bir yere ayrılma Felix. Ben de geliyorum."
"Peki, hyung."
Düşünmemeye çalıştı ama yine de düşünmeden edemiyordu.
Futbol seviyordu, tamam. Aklına takılan o değildi zaten. Futbolu bir erkek için mi izleyip izlemediğiydi asıl mesele.
Ama Lee Ha Ra öyle bir kız değildi. O sebeple yıllar öncesinde tutulmuştu zaten ona. Bu yüzden yıllardır gizli gizli takip edip onu uzaktan seviyordu. Hiç yapmadığı şeyleri bu kızda yapıyordu.
Sakin olmaya çalıştı.
Ha Ra'yı, gülüşünü, asla böyle bir şey yapmayacağını düşünmeye çalışarak okula doğru gitmeye başladı.
🗡
Genç kız turnuvada oynayacak sınıf arkadaşlarına destek vermek için her zamanki gibi sahanın etrafında toplanmış grubun içinde, bankların üzerine çıkmış maçı izliyordu. Arada sırada da sınıflarındaki kızlarla beraber tezahürat yapıyordu.
Evet, çok seviyordu futbolu. Hangi takım olursa olsun maçlarını hiç kaçırmazdı. Bilmediği bir futbol oyuncusu yok denecek kadar azdı.
"Ha Ra ben çok üşüdüm. Hadi içeri girelim artık."
Yun Hee'nin sesini duydu duymasına ama maç o kadar heyecanlıydı ki kafasını arkadaşına bile çevirmeden cevap verdi.
"Hayır, maç bitmedi daha. Ben son saniyesine kadar buradayım. Sen gidebilirsin."
"Offff!"
Her ne kadar yakınsa da Yun Hee de
