İlkay yakın arkadaşı Duru'nun doğum günü sabahı yanına gittiğinde, onu karşılayan Duru değil alevlerin sardığı eve müdahale eden ekiplerdi. İlkay ile aynı zaman içinde, yurt dışından temelli döndüğünün haberini kız kardeşine doğum gününde vermek isteyen Poyraz'ı da.
Kaldırıldığı hastanede ölen Duru'nun başına aldığı darbe, bedenindeki savunma yaraları,
Hiçbiri tesadüf değildi.
Bir kıvılcım büyük bir yangın başlattı, yangın kargaşayı körükledi.
Ölüler hanesinde masum bir kadın,
hayalet sinsiliğinde peşinizde olan içine sıkıştığınız sanrılarla dolu geçmiş,
adaleti eğri terazinin dengeleri belirsiz, geçmişin ensende kilitli kafeste.
Anahtarı nereye sakladılar?
KİLİT
KİLİT;
Geçmişin sanrıları keskindir, yakaladığı yerden keser kanatır.
Bir cam parçasıyla parçaladılar beni bizi; camdan mermerler olduk.
Büyüdük.
Can kırıklarımızı toplamayı öğrendik. Ama geçmişimize sıkıştık kaldık. Geçmiş, öyle yaşandı bitti. Diyerek geçiştirebilecek kadar basit değildi. Korkularımız vardı. Kaybettiklerimiz, müdahale edemeyip boyun eğdiklerimiz artık bitti. Kilidi kırdık. Kargaşaya doğru sıkıştığımız geçmişten ise sağ çıkmaya çalışıyoruz.
Ruhumdan kanata kanata verdiğim seneler beni olduğum insan haline getirdi. Yaşadıklarımı çok iyi hatırlıyorum. Ruhum incindiğinde kapıları kapattığımda elimde kalan anahtarı kapalı kapılar ardına atıp üzerine başka bir kilit vurduğumu, geri de bıraktığım paramparça kız çocuğunu hatırlıyorum.
Üzerime kilit vurup beni alt edebileceklerini sananların üzerine vurduğum kilitleri, ben kilitlendiğim noktadan tekrar başlıyorum.
