“Bana bir evlat ver!” demişti avuçları göğe yükselirken. Duası, yalnızlığını dindirecek bir evlattı. Hem ölümün hem de yaşamın sırtlarını taşıyacak, göklerin ve yerin dengesini onunla birlikte sağlayacak bir ruhu arzuluyordu.
Tanrı, binlerce yıllık sessizliği bölen bu yakarışa karşılık verdi. Kaderleri ağır, ancak ışığı ve gölgesi birbirine eş iki oğul bahşetti ona.
Merhaba!
Selam!
Bu kitap aslında benim ilk göz ağrım, yazmaya başladığım ilk kurgu ve aralarındaki en uzun soluklusuydu.
Lisenin son sınıfında, ders çalışmam gerekirken kocaman bir hevesle bu kitabı yazmaya girişmiştim fakat bir gün, çok da iyi tanıdığım birinin kurgumu tamamen kopyaladığını -isim, içerik ve kapak da dahil- görünce küçük bir kalp kırıklığıyla yazmayı bıraktım.
Şimdi ise, bu olayın üzerinden neredeyse 8 yıl geçmişken bambaşka bir yerde, bambaşka biriyim...
Hazır vaktim ve ilhamım varken ilk göz ağrımı yeniden hayata döndürmek istedim. İlk bölümleri düzenleyerek başlayacağım, bu süreçte hem kendimi ve kalemimi test edeceğim hem de kızıma yeniden can vereceğim.🕊️
Eğer hikaye beğenilir ve ben de kendimi hazır hissedersem kaldığım yerden devam ederek yeni bölümler yazacağım.
Bu nedenle, destekleriniz ve yorumlarınız benim için çok değerli olacak. Şimdiden teşekkürler!🤍
