ASKER (Operasyon Aşk!)

Iğdır’ın doğusunda, Aras Nehri’ne bakan çıplak tepelerin ardında, İran sınırına birkaç kilometre mesafede kurulan yeni askeri üs, kum ve çelik arasında doğmaya çalışıyordu.
  Fakat o anda, tüm sesleri bastıran bir patlama, şantiyenin orta yerinde yankılandı.

İnce yapılı, uzun boylu bir kadının hızlı adımlarla kızıl saçları rüzgârla savruluyordu. Şantiyenin kumlanmış alanından hızla, yıkık bir kulübeye doğru koşuyordu.

Yüzbaşı Fatih Ulutürk, gölgede kalmış bir beton bloğun ardından dürbünüyle olan biteni izliyordu. Kaşları çatılı, dişlerini sıkıyordu.

"Ya sabır! Bir kadın, nasıl bu kadar deli olabilir!" diye homurdandı.

Telsizi kaldırdı. “Çevre güvenliğini alın. Mühendis hanımı almaya gidiyorum.!”

Astsubay Ömer hemen karşılık verdi. “Komutanım, Bence boşverin başının çaresine bakar. O kadın mühendisse, ben de astronotum şu an! Terminatör gibi ateş hattına koşuyor.” dedi.

Timin diğer üyesi Harun Üsteğmen, dürbünüyle kulübeyi süzerken kaşlarını çattı. İçten içe kıskanan bir tonla konuştu:

“Komutanım, Bende iniyorum aşağı. Deniz Hanım'ı hemen sağ hattan alabilirim...”

Ali hafifçe güldü. “Ohoo, Üsteğmenim de atılıyor göreve tam oldu.”

Harun gözlerini kısıp dürbünden çekilmeden konuştu. “Kapa çeneni oflu, yoksa ben dikicem o geveze dudaklarını birbirine!”

Fatih Yüzbaşı, şuan bu sözleri umursayacak halde değildi. Her ne yaşamış olurlarsa olsunlar, sevdiği kadın ateş hattının ortasındaydı. Tüfeğini bıraktı, bel silahını sabitledi ve kulübeye yöneldi.

Ekip onu korudu, sonunda kulübeye varmıştı. Kapıyı omzuyla açtığında içerisi toz ve dumanla kaplıydı. Yanık kablo kokusu hâkimdi.
İçeride, Deniz dizlerinin üstünde çömelmiş, bir çantaya Dosyaları ve laptobu yerleştiriyordu.

Fatih yanına varır varmaz kolundan tuttu. Öfkeyle, “Bana bak, kafadan kırık mısın sen?!” dedi.

Deniz başını kaldırdı. Yüzüne inatçı bir ifade yerleşmişti. “Burada kaç kişinin emeği var Fatih! Herkes evinden, ailesinden, sevdiklerinden uzak. Herkesin emeklerinin kül olmasına izin mi verseydim?!”

Tam o anda, koluna bir köz parçası düştü. Deniz acıyla irkildi.

Fatih bir an durdu, sonra sinirle ceketini çıkardı ve onun omuzlarına sardı.

Sesinde sitemle karışık bir öfke vardı. “Peki ya biz?! Benim ekibim de yıllardır görevde. Sizi korumak için buradayız. Ama sen sivri kafalılığınla hiç yardım etmiyorsun! Hani bana güvenmiyorsan bile, duygularını bir kenara bırak askeri tecrübeme ve ekibime güven!” dedi.

Sonra, Bir an bile tereddüt etmeden Deniz’i kucağına aldı.

“Ne yapıyorsun sen!” diye çıkıştı Deniz.

“Ne yapıyor gibi görünüyorum? Kapa çeneni, bana tutun. Çok da meraklı değilim şuan seni kucaklamaya!”

Deniz gözlerini kıstı. “Bak sen, görücü usulü tanışırken hiç böyle değildin ama. Hele sana aşığım derken, uğruma içip içip ağlarken hiç böy..” ağzına geleni sıralamaya başlamıştı ama sözünü bitiremedi. Çünkü Fatih'in iblis bakışları ona doğrulmuştu.

Fatih’in kaşları daha da çatıldı.