Nihan; yıllarca yok sayıldığı bir evliliğin ardından özgürlüğün bedelini ödeyen, hayata tutunmaya çalışan bir kadın.
Nihal; şanslı bir evliliğe rağmen evladını kaybetmenin acısıyla yaşamayı öğrenmeye çalışan bir anne.
Onları bir araya getiren şey: dostluk ve yeniden doğma cesareti.
Ve asıl hikaye kendi değerini anladığın gün başlar...
Tomurcuklar
Sabaha karşı pencereden esen ılık rüzgar genç kadının saçlarını okşarken ağırlaşmış bedenini zorla yataktan attı, Kendini çok yaşlı ve mutsuz hissediyordu. Güneş henüz doğmamıştı elini yüzünü yıkayıp aynadaki huzursuz kadına bir kaç saniye baktı. 18 sene olacaktı aylar sonra. Liseyi bitirdiği yazın o sonbaharı nisanlanmış ve on sekizine girdiği o ay evlenmişti. Aynadaki kadın 35 yaşına girmek üzereydi. Neden diye sorguluyordu hep? Ne acelesi vardı ama sonra annesinin o evlenene kadar evde estirdiği terörü hatırladı. Lisenin son sınıfında her gün üniversite hayalleri kurmasına izin vermeyecek kadar evlilik muhabbetleri açılıyordu. Bazen komşular eve doluşuyor kimi liseyi bile okumasa diye annesinin kafasını karıştırıyordu. Akşam bu konu açıldığında babası elini masaya vurup cahil sürüsü kadınları evimde istemiyorum deyip herkesi susturuyordu.
Ama daha ötesini yapamamıştı babası, evet belki kimse zorla kolundan tutup da baba evinden atmamıştı, o imzayı atarken kafasına silah dayanmamıştı. Yirmi iki yaşında askerliğini çoktan yapıp bitirmiş iyi aile çocuğu dedikleri eşi ile görüştürdüklerinde olumsuz bir şey dememişti. Aslında toplumun yıllardır kadın ve erkeklere biçtiği rolleri sahneye çıkıp oynamışlardı. Kimse kimseyi zorla evlendirmemişti ama evlenmek istememek ya da biraz geç evlenme gibi fikirlerini de asla düşünmesine izin vermemişlerdi.
Eşini düşündü ailesi bir kaç kız ile tanıştırmıştı onu bir sevdiği geçmişte gönlüne bağladığı bir gönül bağı yoktu. Görüştüğü üç kızdan eşi olacak kızı kendine ya da ailesine daha yakın hissetmişti. En sessiz olanını yani Nihan’ı seçmişti. Sessizdi ve sessiz olmalıydı çünkü evleneceği kadın.
Sonra da evlenmişti bu kimseye bir şey demeyen, herkes ona dünyanın lafını ettiğinde sadece gönül koyup kendi içinde küsen o kadınla. Evlerinin işi biter bir de ailesinin isini yapardı , ailesine içten içe kızardı kocası ama yine de o ağzını açıp bir şey demezdi. Hakkı var mıydı ? Hakkını savunmazdı karısı .Kız kardeşlerinin kışlık hazırlığını yapar domates soyup kesmekten elleri kızarır ama yine de sesini çıkarmazdı. 19 yaşında ikiz bebeklerini doğurup kilo alıp verdiğinde kilosu herkesin ağzına sakız olur ama yine de benim ne stres içinde olduğumu biliyor musunuz diye çıkışmazdı ve çıkışmamıştı. Onu sessiz olduğu için aldım diye geçirirdi içinden kocası ama bu sessizliğine de tahammül edemezdi. Bir zaman sonra ne onu ne de ailesinin eşine yaptırdıklarını önemsemeye başladı. Hakediyordu karısı ve bu konuda yapacak hiç bir şeyi yoktu .
Kimse yardım etmezdi Nihan’a ikiz küçük çocuklarıyla tüm evin yükü üzerinde tek başına kaldığı yetmiyormuş gibi bir de çocuklar beraber oynasınlar deyip çocuklarının kuzenlerinende bakardı ve görümceleri gezmeye giderken o küçük çocuklarla evde başa çıkmak zorunda kalır
