Çölün ortasında, altın sütunları göğe yükselen, bahçeleri yıldızlarla yarışan bir şehir vardı: İrem.
Onu kuran kral Şeddad, tanrılara meydan okuyarak kendi cennetini inşa etti. Ve insanlar bir süre, bu ihtişamlı şehirde bolluk ve zevk içinde yaşadılar.
Ama ihtişamın gölgesinde kibir büyüyordu. Halk açlıkla boğuşurken saray daha da zenginleşti. Göklerde işaretler belirdi, çölde kehanetler fısıldandı. Fakat hiçbir uyarı, hükümdarın gururunu sarsmadı.
Nadia, şehrin altın duvarları içinde sıkışmış genç bir kadın… Zahir, yaklaşan felaketi haber veren çölün kâhini… Ve bir gün şehre yolu düşen yabancı gezgin Rashad… Onların yolları, insanın kudreti ile göğün gazabının çarpıştığı o son gecede kesişecekti.
İrem’in sütunları kumlara gömülürken, geriye yalnızca bir efsane kaldı.
Ve o efsane hâlâ rüzgârla birlikte çölde fısıldanıyor…
Onu kuran kral Şeddad, tanrılara meydan okuyarak kendi cennetini inşa etti. Ve insanlar bir süre, bu ihtişamlı şehirde bolluk ve zevk içinde yaşadılar.
Ama ihtişamın gölgesinde kibir büyüyordu. Halk açlıkla boğuşurken saray daha da zenginleşti. Göklerde işaretler belirdi, çölde kehanetler fısıldandı. Fakat hiçbir uyarı, hükümdarın gururunu sarsmadı.
Nadia, şehrin altın duvarları içinde sıkışmış genç bir kadın… Zahir, yaklaşan felaketi haber veren çölün kâhini… Ve bir gün şehre yolu düşen yabancı gezgin Rashad… Onların yolları, insanın kudreti ile göğün gazabının çarpıştığı o son gecede kesişecekti.
İrem’in sütunları kumlara gömülürken, geriye yalnızca bir efsane kaldı.
Ve o efsane hâlâ rüzgârla birlikte çölde fısıldanıyor…
GİRİŞ
Rüzgâr, sonsuz çölün üzerinde uğuldarken, kum taneleri sanki binlerce yıl öncesinden sırlar fısıldıyordu.
Kimi der ki, bu kumların altında bir zamanlar göğe yükselen bir şehir yatmaktadır. Altın sütunları yıldızlara değen, bahçeleri cennetle yarışan bir şehir… İrem.
Onu kuran kral, insan kudretinin sınırlarını zorladı. Tanrılara meydan okudu, kendi elleriyle bir cennet inşa etti. Halkı bolluk içinde yaşadı, sarayları ışıkla doldu. Ama hiçbir ihtişam sonsuza dek sürmezdi. Çünkü kibir, en güçlü surları bile içten çürüten bir zehirdir.
Ve bir gün, göklerin sabrı tükendi. Fırtınalar toplandı, çöl ayaklandı. İrem’in altın kapıları sessizliğe gömüldü, bahçeler kumlara karıştı. Şehir, göğe uzanan sütunlarıyla birlikte toprağın altında kayboldu.
