bir ukalayla tanışmak
Hafta sonu sabahlarının en sevdiğim yanı nedir biliyor musunuz? Kimse kimseye bulaşmaz, herkes kendi halinde takılır. Annem mutfakta kahvaltıyla uğraşıyor olur, abim bilgisayar başında oyun oynuyordur ve ben... Ben yatağımda kahvemle Twitter'da dolanırım. Kutsal ritüelim.
Bu sabah da farklı değildi. Kahvem elimdeydi, güneş perde arasından yüzüme vuruyordu ve ben Twitter'a bir şeyler yazmadan duramazdım. Parmaklarım hızlıca klavye tuşlarında gezindi.
@yehhline: Gençler kitap okumuyor diyenlere inat bu ay 5 kitap bitirdim. Okumak isteyenler için önerilerim: Yıldızlara Dokunmak, Gece Yarısı Kütüphanesi ve tabii ki Veronika Ölmek İstiyor. Kitaplar dünyayı değiştirir.
Gönder tuşuna bastığım anda içimde tatlı bir heyecan dalgası yayıldı. Arkama yaslanıp bildirimlerin gelmesini beklemeye başladım. Dakikalar adeta uzadıkça uzuyordu. Nihayet ilk etkileşimler gelmeye başladığında yüzümde bir gülümseme belirdi. Beğeniler arttıkça içim keyifle doluyordu.
Taa ki o yorumu görene kadar...
@MrKontra: Kitaplar dünyayı değiştirir mi? Güzel iddia ama hangi dünyayı değiştirdiğine bir baksak. Senin önerdiğin kitaplar tamamen popüler kültür çöpü. Onlardan ne öğrendiğini merak ediyorum açıkçası.
Gözlerim yorumun üzerindeydi. Popüler kültür çöpü mü? Şaka mı bu? Sinirden elim ayağım titreyerek cevap yazdım.
@yehhline: Okuduklarım seni ilgilendirmez ama madem bu kadar bilgilisin, o zaman senin 'kültürel' kitapların hangileriymiş? Biz de aydınlanalım bakalım.
Telefonu bir kenara koydum. "Kesinlikle cevap vermez." diye düşündüm. Ama birkaç dakika geçmeden bildirim sesi geldi. Ve tahmin edin ne oldu: Cevap vermişti.
@MrKontra: Aa, merak ettin demek? Benim "kültürel" kitaplarım senin seviyene biraz yüksek gelebilir ama madem ısrar ediyorsun... Okuduklarımın listesini çıkarmamı bekliyorsan yanılıyorsun. Sen kendi çöplüğünde oynamaya devam et.
Kimdi bu adam? Hayır, daha doğrusu kimdi bu ukala? Ekrandaki profil fotoğrafına baktım. Karikatür bir yüz. İsmi de "@MrKontra." Ve biyografisinde sadece şu yazıyor: Mantıksızlığa karşı mantık.
Kendi kendime söylenmeye başladım. "Biyografisinde bile ukalalık yapmış, bravo!"
Telefonu usulca bir kenara bıraktım. Elimdeki kahve fincanını sıkıca kavradım. Sıcaklığı parmaklarımı ısıtıyordu ama içimdeki buz gibi sinir bir türlü erimiyordu. Neden bu kadar öfkelenmiştim ki? Belki de beni küçümsediği içindi, aşağılayıcı tavırlarıydı tüm bunların sebebi. Kendimi cam bir fanusun içinde hapsolmuş gibi hissediyordum. O fanus; onun beni algıladığı şeklin, onun zihnindeki 'ben'in sınırlarından ibaretti sanki. Ve ben o sınırların dışına çıkamamanın verdiği çaresizlikle öfkeleniyordum.
Kafamı dağıtmalıydım. Biraz Twitter'dan uzaklaşmam, farklı bir şeyle ilgilenmem gerekiyordu. Melis'e mesaj atsam iyi olacaktı.
Şeyma: Twitter'da bir ukala bana bulaştı.
Melis: Kim?
Şeyma: Bilmiyorum, MrKontra diye biri. Çok sinir bozucu. Okuduğum kitapları eleştirdi.
Melis: Oooooo.
Melis: Bence sana yazıyordur kanka.
Telefonu elimden bıraktırken yüzümü buruşturdum. Melis'in her şeyi romantikleştirme alışkanlığı vardı. Ama bu... bu ukala asla böyle
