Okuduğunuz satırlar boyunca kendinize soracağınız ilk soru: bu iki adam arasındaki bağlantının ne olduğu mu olacak?
Yoksa, hepimizin tamamlanmış yanıyla kendine geç kalmışlığı arasındaki sisli perde mi kalkacak?
Kaan...
Evey...
Bir cinayet.
Kim, gerçekten var?
Kim, gerçekte var?
Birinci Bölüm
“Ben yapmadım, ben yapmadım! Size söylüyorum, duyuyor musunuz ben yapmadım!”
Evinden zorla alınıp sorgu için götürüldüğünde neler olduğunu kendisi de çözememişti. Her şeyin bu kadar çabuk yön değiştirdiğini görmek onu rahatsız ediyordu, hâlbuki her şey daha dün gece ne de güzeldi…
Sorgu Odası / Şimdiki Zaman
Kaan, sorgu odasında süklüm püklüm otururken polislerin gözlerinin içine bakmaya çekindi. Yaşadıkları o kadar hayalî ve bir o kadar korkutucuydu ki ağzını bıçak açmadan küçük bir erkek çocuğu gibi öylesine oturup bir süre sesini çıkaramadı. Ta ki…
“Evet, Kaan Cesur… Buraya gelme sebebini biliyor olmalısın!”
Karşısında sert bir ifadeyle elindeki dosyayı masaya bırakan genç Polis, Kaan’ın gözlerinin içine öfke ile bakarken Kaan yutkunabildi sadece.
“Ben… Ben yapmadım.”
“Papağan gibi aynı cümleyi tekrarlayıp duruyorsun akşamdan beri. Sorguya alınan herkes senin gibi söyler zaten. Ben yapmadım ben yapmadım…”
Genç Polis Erkan, dosyanın içerisinden ‘Evey’ yazılı bir post-it çıkarıp adeta Kaan’ın yüzüne fırlattı.
“Bu da mı sana ait değil?”
Kaan, yere düşen post-iti almak için eğilip aldığı sırada alnını masaya çarptı.
“Ah…”
Alnını tutup post-itte yazılanı okumaya çalışırken hafiften başı döndü.
Erkan’a göre biraz ılımlı yaklaşan Özgü, Kaan’ın o haline acıyarak ona iyi olup olmadığını sordu.
“İyi misin?”
Kaan, genç ve alımlı polise gülümseyerek acısını unutmaya çalışıp iyi olduğunu söyledi.
İyi miydi artık kendisi de bilemiyordu.
“Bu… Bu ne?”
“Onu sen söyleyeceksin.”
Post-ite kan bulaşmıştı.
“Ben… Bunun ne olduğunu bilmiyorum.”
Ses-
“Bunun ne olduğunu biliyorsun, haydi, haydi itiraf et. Biliyorsun. Biliyorsun ya…”
Kaan, şaşkınlıkla etrafına bakındı.
Birdenbire oturduğu yerden ayağa kalktı.
“Hayır! Bilmiyorum, bilmiyorum dedim işte!”
“Deli misin? Otur yerine!”
Erkan, Kaan’ın anlamsız tavırlarına anlam veremeyerek sert çıkıştı.
“Elimizdeki tek kanıtın Evey yazan bu kan dolu kağıt parçası olduğunu mu sanıyorsun sen? Bir tek isimle seni sorguya alacak kadar budala mı görünüyorum oradan ben?”
Kaan, süklüm püklüm yerine otururken Erkan’a ilk kez öfke dolu gözlerle baktı.
“Post-in üstünde parmak izini bulduk. Bunu cepte sayıyorum bu biiir…
Bir ikincisi de bu…”
Erkan, kanıt dosyasından kanlı bir makas çıkardı.
Kaan’ın midesi bulandı.
“Çok özür dilerim, ben…”
Kaan, kendini daha fazla tutamayarak yere eğilip kustu.
Özgü, bir kez daha Kaan’a acınası dolu gözlerle bakarken Erkan ile göz göze geldi.
“Sarıp sarmalamak da ister misin Özgü? Pek acıdın gibi…”
“Ben…”
“Temiz bir şeyler getirin!”
Erkan, sorgu odasından bağırıp temiz bir şeyler isterken Özgü odadan çıktı.
“Delirmiş bu!”
Kendi kendine söylenen Özgüyü gören Tilmaç Komiser Özgüye gülümseyerek baktı.
“Ne oldu yine?”
“Komiserim, Erkan…”
“Tamam tamam anladım, Erkan vakayı çözmek isterken yine heyheyleri üstünde öyle değil mi?”
Özgü susmakla yetindi.
“Ben giriyorum şimdi. Bakalım Erkan beni görünce öfkesini nasıl dizginleyebilecek?”
“Şey… Komiserim…”
“Ne var?”
“Kaan, yani sorguya aldığımız kişi az önce… Temiz bir şeyler lazım üstüne başına falan…”
“Anladım anladım, gençler! Temiz bir şeyler getirin odaya, Hülya sen de ortalığı temizleyiver.”
“Baş üstüne Komiserim!”
Sorgu
