Kodlamalar yüklendi ilk zihin belleğine ama gelişim hep onda olacaktı. Bu gelişimi fark eden ve ona engel olan birine itaat ederse ne olacaktı?
Yenilgi yok.
Savaş yok.
Her şey dünyadan gizli oynan oyun. İkili ise bu oyunun içinde değillerdi.
Ta ki o güne kadar...
"Siz ikiniz insan değilsiniz. " gözlerine yansıyan yanılsamaların arasına sedye de uzanan hasta olan gencin üstüne durdu.
Geçmiş ve gelecek onların yönü..
1. Geçmişin Bıraktığı Sırlar
Kesin olarak şunu söylemek istiyorum. Kitap yetişkin okurlar içindir.
Kitabın içeriğinde kan, vahşet, argo konuşmalar ve cinayetler geçmektedir. Bunu bilerek okuyunuz. Ve kitabın bir kurgu olduğunu unutmayınız.
Başlama tarihinizi alalım buraya.
İyi okumalar.
1|Geçmişin Bıraktığı İzler
“Gizlenmek zevklidir, bulunmamak felaket.”
Donald Woods Winnicott.
Yoğun sis çökmüş ormanın içinde silah sesleri duyuluyordu. Silah seslerinden çıkan her bir kurşun sesi karışan iki bebeğin ağlama sesi ile boş ormanda yankılanıyordu.
Adam, kadının elini daha sıkı tutu. Koşmaktan yanan ciğerlerine rağmen koşmaya devam et. Korku ve endişe bütün bedenini ele geçirmişti. Buradan kaçmaları gerekiyordu, başka şansları olmayacak.
Kadın, adamın daha sıkı tutmasına rağmen arkasına dönüp baktı. Sis bulutların ardında görülen nokta şeklinde görünen fenerlerin ışıklarına baktı.
"Arkana bakma sakın." adam nefes nefes kurduğu cümle ile ağaçların arasında zikzak bir şekilde ilerliyordu. Kadın ise adamın adımlarını takip ediyordu. Eğer ki bir kurşunun hedefi olacaksa düz bir şekilde ilerlemek doğru değildi.
Zihin hala planın sadıklığına uyuyordu. Durmak yoktu. Duracak olursa ölecekler.
Her adımların altında ezilen kuru dal parçaları ve yaprakları onları ele veriyordu.
"Başaramayacağız." dedi kadın umudunun tükendi an.
"Biraz daha. Sis bugün bizim yardımcımız olacak." son verdiği nefesi toplamaya çalışırken kesttiği tellerden oluşturduğu küçük deliğe gelmişlerdi. Ormanın bu kısmına girmek hükümet tarafından yasaklanmıştı. Orman dört mevsim yoğun sisler altında kalıyor ve bu ormana giren hiç kimse geri dönmüyordu.
Araştırma yapan ekipler bile geri dönmemişti.
Kadının adamın kestiği telli yukarı kaldırmasını izlerken bir adım geriledi. "Buraya girenler geri dönmüyor. Emin misin?"
Adamın şakaklarından akan teri koluna sildi. "Eminim yıllardır burayı araştırıyorum ve bir çıkış noktası buldum." kadının daha fazla geri adım attığını görünce elini uzattı. "Güven bana. Aynı bu yola beraber çıkma kararı aldığımız gibi."
Kadın duyduğu bağırma sesleri ve onları arayan avcı köpeklerinin havlamaları ile arkasına baktı. Sis her şeyi kamufle etmişti, yinede fener ışıkları görünüyordu. Her iki koşulda öleceklerdi. Başka şansları yoktu.
Adamın elini emin bir şekilde tuttuğunda açılan tellerin arasından geçtiklerinde koşarak sise girdiler.
Onları arayan avcı köpekler bir kaç dakika sonra tellerinin arkasında durmuşlardı. Açılan delikten girecekler iken sahipleri tarafından tutulmuştu.
Bu kez tellerin diğer tarafında duran siyahi adam demir tellere dokunduğunda gözlerini kısıp sisden bir şey görünmeyen ormana baktı. Arkasında emir bekleyen adamlara döndü. Onlara koşarak yetişmeye çalışan kilolu adam nefes nefese kalmıştı. Önünü kapatan adamların arasından zar zor geçti.
Siyahi adamın tam karşısında durduğunda kilolu adam nefesini toplamaya çalıştı. Karşısında kendi otoritesini yansıtan emirleri altında çalışan adamlara bile acımayan gri gözlerine baktı.
"Bebekler nerede?" nefesini zorla toplayarak konuşmuştu kilolu adam ama yeşil gözleri, gri gözlerde durmuştu.
Gri gözlerinde ki duygusuzluğu ve korkusuzluğun nettliği altında herkesi ezecek bir gücü vardı. "Kaçtılar." dedi kendinden emin
