Gölgenin Aşkı

Sessiz Kütüphane, Derin Gölgeler"Aşk, gölgeyle buluştuğunda bile ışığını kaybetmez." — Pablo NerudaKütüphanenin sessizliği Aslı’nın zihnini sakinleştiriyordu. Kitap rafları arasında dolaşırken, kalemi defterine hafifçe dokunuyor, sayfalar arasında kendi düşüncelerinde kayboluyordu. Üniversite hayatı, sınavlar, ödevler ve sosyal yaşam; hepsi bir yanda, ama onun zihni hep farklı dünyalara açılan kapılardaydı.Bugün farklıydı. Gözlerini defterinden kaldırdığında, kapı aralandı ve içeriye uzun boylu, siyah kabanlı bir adam girdi. Duruşu bir o kadar kendinden emin, bakışları keskin ve sanki her detayı ölçüyor gibiydi. Aslı istemsizce titredi; sadece varlığı bile ortamı değiştirmişti.Aras, Aslı’yı ilk gördüğü anda, kalbinde tuhaf bir kıvılcım hissetti. Bu basit tesadüf değildi; gözleri, onun için bir saplantının başlangıcını işaret ediyordu."Tutku ve tehlike çoğu zaman aynı maskenin iki yüzüdür."Aslı, gözlerini kütüphaneden kaldırarak Aras’ı inceledi. Sanki etrafındaki her şeyi ölçüyor, her sesi ve hareketi algılıyordu. Kalbi hızla çarpmaya başladı. O anda fark etti ki, hayatının akışı tamamen değişmek üzereydi.Kütüphaneden çıkarken Aras, Aslı’ya yaklaşarak sessiz bir şekilde konuştu:“Sen… buraya sık sık gelir misin?”Aslı şaşkın ve hafif ürkek bir şekilde cevapladı:“Evet… ders çalışıyorum.”Aras’ın gözleri saplantılıydı; gözlerinde hem merak hem de kontrol arzusu vardı. Bu, onun için sadece bir çekim değildi; bu bir takıntıydı.O günün ardından Aslı, farkında olmadan Aras’ın gölgesini takip etmeye başladı. Kampüsün sessiz koridorlarında, kafe köşelerinde ve ders çıkışlarında, gözleri istemsizce Aras’ı arıyordu. Aras ise her fırsatta onu gözlemliyor, ama asla fark ettirmiyordu."Gerçek aşk, insanın gölgesine bile dokunabilmesidir." — Rumi