Ben Bahar GÜNDOĞAN. Yirmi dört yıl önce bugün karanlık bir dünyya merhaba demiştim ve yine aynı gün bir yabancının kollarında tutundum hayata.
Kahramanım olan bu yabancı belki de aşkın ışığını getirecekti karanlığıma.
O yabancı Deniz AKDUMAN'dı... Gözlerinde dünyayı göreceğim, ölümle yaşam arasında tutunacağım dalımdı.
Kahramanım olan bu yabancı belki de aşkın ışığını getirecekti karanlığıma.
O yabancı Deniz AKDUMAN'dı... Gözlerinde dünyayı göreceğim, ölümle yaşam arasında tutunacağım dalımdı.
TANITIM
"Yüzme biliyor musun? "
Duyduğum ses ile yüreğimde bir deprem oldu sanki. Eksik dediğim parçalar yerlerini bulmuş gibiydi.
" Yüzme biliyor musun dediim! "
Bu soruyu kaç defa yineledi hatırlamıyordum. Saniyeler geçtikçe biraz da olsa kendime gelmeye çalışıyordum. Başımı olumlu anlamda sallarken bir yandan da annem ile babamı merak ediyordum. Onlar neredeydi? Neden benim yanıma gelmiyorlardı?
" Derin nefes al! Burnunu tut hadi! Vaktimiz kalmadı! Üçe kadar sayıyorum sonra birlikte denize atlayacağız! "
Yabancı adamın sözleriyle daha da paniklerken neler olduğunu merak ediyor, korkuyordum. Gözümden akan bir damla yaş yanağımdan akmaya başlarken vücudum tir tir titriyordu. Elimdeki bastonu daha fazla tutamamış yere düşürmüştüm.
" Bir! "
Derin bir nefes aldım. Sevdiğim deniz kokusunun yerine duman kokusu sarmıştı ciğerlerimi.
" İki! "
Burnumu tuttum. Anne ve babama seslenmek istesem de nedensizce komuşamıyordum. Şuan tek çarem yabancı bildiğim bu kollara sığınmaktı.
" Üç! "
Saçlarım rüzgârın esaretinden kurtulup, denizin tutsaklığına razı olmuştu. Denizin suyu kemiklerimi titretecek düzeyde dondurucuyken kucağında olduğum kollar bir o kadar sıcaktı. Dibe doğru battığımızı hissederken zor da olsa bacaklarımı ve kollarımı hareket ettirdim. Sağ elimden sıkıca tutan yabancı hızla yüzüyor beni de arkasında bir yükmüşçesine çekiyordu.
Ne kadar zaman geçti hatırlamıyordum. Artık yüzmeye mecalim kalmamıştı. Vücudumu hareket ettiremez hale gelmiştim. Her yerim uyuşmuş, tatlı bir uyku hissi tüm bedenimi sarıp sarmalamıştı. Suyun yüzeyine çıktığımızda aldığım ilk nefeste ciğerlerim parçalanırcasına acıyordu.
Neler olduğunu soramıyordum. Annem ve babam neredeler bilmiyordum. Umutlarım elimden tutan yabancının vicdanıyla yüreği arasında sıkışıp kalmıştı.
" Sakın uyuma! Duydun mu beni?! Sakın uyma! "
Yabancının sözlerine ters tepki veren vücudum beni tatlı uykunun kollarına davet ederken duyduğum patlama sesiyle yüreğim cayır cayır yanmaya başladı.
Buz gibi soğuk su bile kâr etmiyordu yüreğimin yangınına. Yürek yangını bu kolay söner miydi?
" Anne, baba... "
Bu sözler uyumadan önceki son sözlerim oldu.
Ben Bahar GÜNDOĞAN. Yirmi dört yıl önce bugün karanlık bir dünyya merhaba demiştim ve yine aynı gün bir yabancının kollarında tutundum hayata.
Kahramanım olan bu yabancı belki de aşkın ışığını getirecekti karanlığıma.
~~~~~~~~~~~~
