İp

Karanlık, her şeyi yutan bir battaniye gibi ormanı sarmıştı. Ağaçların arasında süzülen sis, dalların arasında gizlenen gölgeleri daha da derinleştiriyor, adeta canlıymış gibi hareket ediyordu. Elif, sırt çantasını omzuna daha sıkı yerleştirip el fenerinin ışığını önündeki patikaya tuttu. Işık, ağaçların kabuklarında titreşiyor, yer yer yansımalar yaratıyordu. Yanında yürüyen kardeşi Mert ise sessizdi, sadece ayakkabılarının çamurlu zemine her basışında çıkan hafif hışırtılar duyuluyordu. İkisi de bu ormana gelmek için pek istekli değildi, ama başka çareleri yoktu. Ailelerinin eski bir haritasında işaretlenmiş olan bu yer, dedelerinin son mektubunda bahsettiği gizemli hazineye giden yolun başlangıcıydı. Ancak dedelerinin mektubu, sadece bir hazine avından ibaret olmadığını da ima ediyordu: "Burası lanetli bir yer. Giderseniz, sadece altın değil, ruhunuzu da arayın."Elif, 25 yaşında, cesur ama temkinli bir genç kadındı. Üniversitede arkeoloji okumuştu ve bu tür maceralara her zaman ilgi duymuştu. Mert ise 19 yaşında, daha çekingen ve mantıklı biriydi. Onun için bu yolculuk, ablasının hevesine uymaktan başka bir şey değildi. Yine de dedelerinin mirası söz konusu olunca, ikisi de geri adım atmamıştı. Mektupta yazan adres, İstanbul’un dışındaki bu ıssız ormana, adı bile pek duyulmamış bir bölgeye işaret ediyordu: Karaçam Ormanı.Gece yarısına yaklaşırken hava iyice soğumuştu. Elif, montunun fermuarını çenesine kadar çekti ve feneri biraz daha yukarı kaldırdı. "Mert, haritayı bir kontrol et bakalım. Sanırım yanlış yola saptık," dedi, sesinde hafif bir endişe seziliyordu. Mert, çantasından katlanmış deri haritayı çıkardı ve fenerin ışığında incelemeye başladı. Harita, eski püsküydü; kenarları yıpranmış, bazı yerlerinde mürekkep lekeleriyle bulanıklaşmıştı. Yine de üzerindeki işaretler netti: bir daire, içinde çapraz çizgiler ve bir X işareti. "Burası olmalı," dedi Mert, parmağıyla haritadaki bir noktayı göstererek. "Ama bu patika haritada yok. Belki de zamanla değişmiştir."