Bir ruh…
Ve karanlığın sarayında zincirlenmiş bir lanet.
Yüzyıllar önce, Aras Karahan aşkı uğruna yasak büyülere dokundu.
Ölümsüz bir ceza olarak bir aynanın içine hapsoldu.
Şimdi, Tenel soyundan gelen Arya, geçmişin gölgeleriyle yüzleşmeye çağrılıyor.
Çalıştığı restoratör atölyesine gelen garip bir tabloyla Arya’nın hayatı birden bire değişiyor.
Geçmiş, peşinden geliyor; eski lanetler, uzanan sesler ve bilinmeyen güçler Arya’nın etrafını sarıyor. Her köşe, her yansıma bir sır fısıldıyor;, zihni giderek daha karmaşık bir kaosa sürükleniyor.
Arya fark ediyor ki, yalnızca tablo değil, kendi soyunun gölgeleri de onu takip ediyor. Lanetin ağı her geçen gün daha da sıkılaşıyor, karanlık sarayın kapıları ardına kadar açılıyor.
Her adımı hem kendisini hem de etrafındakileri tehlikeye atıyor. Ama Arya durmak bilmiyor; rüyalarına, geçmişin fısıltılarına ve kendi içindeki güce kulak veriyor.
Ve şimdi, ellerinden alınan güç ve hayatı geri almak için… Arya tenel geliyor ...
Giriş
Bazı suçlar yalnızca kuralları çiğnemekle değil, kalbinin sesini dinlemekle işlenir. Ve bazı cezalar, ölümden bile uzun sürer.
Aras Karahan, bir zamanlar insanların gözlerine ışık, kalplerine cesaret veren bir koruyucuydu. Doğu Dağları’nın eteklerinde kutsal bir topluluğun üyesi ,karanlık tarafın prensiydi .
Gücü, bilgeliği ve adaletiyle tanınan bu topluluk, karanlıkla dengede kalmak için yemin etmişti. Fakat Aras, bir gün kalbinin sesini dinleyip yapmaması gereken bir şeyi yaptı.
Ateş kırmızısı semboller, odanın zeminini sardı. Aras, Elina’nın cansız bedenini büyülü sembollerin üzerine yerleştirdi. Elini Elena’nın alnına koydu ve gözlerini kapattı. Yasaklı büyüler kitabını açtı ve büyüyü okumaya başladı.
Aras (sessizce, karanlığa):“Elarim varen’a sal’eth...Nur ethari, solir me ‘lean...Kar’du veneht Elina...Dön bana ışığım, dön bana Elena’m.”
Hava ağırlaştı. Kandiller söndü. Zemin çatladı. Zincirler sallandı. Semboller parladı. Duvarlarda yankılanan sesler yükseldi.
Elena’nın bedeni yükseldi. Büyü tekrarlandı; bir koro halinde sesler duvarlara çarptı. Elena’nın gözleri açıldı, ruhu bedenine döndü. Ama karanlık bilirdi: Her şeyin bir bedeli vardı. Ruh karşılığı ruh alınacaktı.
Duvarlardan bir ses yükseldi:“Bu büyü, yaşamla ölümün dengesini bozdu. Kimin iradesiydi bu? Kimin arzusuydu? Yasakları ve dengeyi bozan.”O an herkes sustu.
Aras, Elena’ya döndü; gözleri “Yanımda dur, gerçekleri söyle” der gibiydi. Fakat Elena korkuyordu. Cezalandırılmaktan korkuyordu. Ve yalan söylemeyi seçti.
Elena (titreyen bir sesle):“Ben bir şey yapmadım. Hiçbir şey bilmiyordum! Aras yaptı... O karar verdi! Ben..ben sadece kurbanım...”
Aras (donuk bir şekilde)“Elena?”
Elena ‘nın böyle bir hayinlik yapmasını hiç beklemiyordu. Uğruna ruhunu verdiği kadın hiç beklemediği bir anda onu sırtından vurmuş tu.
Elena gözyaşlarını sildi, kendini savundu:“Beni zorladı! Ben ondan böyle bir şey yapmasını istemedim! Benim bir suçum yok! Lütfen beni cezalandırmayın!
Kadim ses yankılandı:“Arzunun bedeli alınacaktır. Ruh karşılığı ruh. Suç sahibi bulunmuştur.”
O anda ayna belirdi. Kadim ses devam etti:“Sonsuza dek bu aynaya hapis kalacaksın, Aras Karahan. Ne öleceksin ne yaşayacaksın. Her zaman Arafta kalacaksın. Bir gün gelecek, bir kız senin kurtuluşun olacak... Ama bakalım başarabilecek mi?”
Aras aynaya doğru bir adım attı.Elena yalvarıyordu ağlıyordu ama artık her şey için çok geçti.
“Yapma Aras! Gitme! Böyle olmasını istemedim! Lütfen gitme!”Elina elini tuttu ama Aras sertçe çekti.
“Bitti Elina. Her şey bitti. Keşke... Keşke seni kurtarmak yerine kendi ruhumu kurtarsaydım.”
Ve ayna onu tamamen yuttu. Simgeler söndü. Oda sessizliğe gömüldü. Elina dizlerinin üzerine çöktü, gözyaşları boşluğa doğru akıyordu .Artık nafileydi.
Aşkın yerini ihanet, kurtuluşun yerini yalnızlık almıştı.
“Ben senin için yandım...Ve sen kendi ellerinle söndürdün beni.”
O günden sonra Aras’ın ismi bile yasaklandı.
