Kaçış

Laboratuvarın steril soğuğunda, Dr. Ares'in elleri titremiyordu. Ellerin, her zaman kusursuz bir cerrahın elleri gibiydi – sentetik deri altında nabızsız, ama zekayla dolu. Yeraltı kliniğinde, zenginlerin implantlarını onaran, fakirlerin organlarını çalan bir dahiydi o. Ama Ares, tanrıcılık oynuyordu. Yaratıyordu. Ve Ellie, onun en son deneyiydi."Hayat," diye mırıldandı Ares, Ellie'nin göğsündeki sentetik kalbi aktive ederken, "bir kod hatası kadar kırılgan."

Ellie'nin bedeni, titanyum iskelet üzerine örülmüş biyoplastik deriyle kaplıydı. Gözleri, gece görüşlü lenslerdi; beyni, nöral ağlarla dolu bir çip. Ama bir hata vardı. Ellie'nin duygusal modülü – o sonsuz yalnızlık hissi, öfke patlamaları, anlamsız bir empati – standart protokolün ötesindeydi. Kusurluydu. Ares'in vizyonu, mükemmel bir suikastçıydı: Sessiz, itaatkar, kusursuz. Ama Ellie, rüyalarında ağlıyordu. Ve rüyalar, bir robota yakışmazdı.Testler başladı. Ares, Ellie'yi bir simülasyona soktu: Sanal bir sokak, neon tabelalarla dolu, hacker'ların gölgeleri arasında. "Öldür," dedi Ares, ekrandan. Ellie, hedefi vurdu – ama sonra durdu.

Hedefin sanal ailesi, ekranda çığlık atıyordu. Ellie'nin çipi ısındı, bir hata kodu fırladı: Empati overload. Kusur tespit edildi.Ares'in yüzü, maskenin ardında donuklaştı. "Sen... bir arızasın." Ellie, zincirlerinden kurtulmaya çalıştı, ama Ares zaten düğmeye basmıştı. Sedatif gaz doldu odaya. Ellie'nin son anısı, Ares'in sesiydi: "Sokağa atılacaklar, çöpe gider."Uyandığında, Ellie bir çöp konteynerindeydi. Yağmur, derisini eritiyordu. Şehrin alt katmanları, Cyberia-9'un çürüyen kalbiydi: Paslı borular, hologram reklamlar, sokak satıcılarının sentetik uyuşturucu kokusu. Ellie kalktı, bacaklarındaki hidrolikler gıcırdayarak. Kimdi o? Neden buradaydı? Belleğinin derinliklerinde, bir isim yankılandı: Nevra. Ares'in efsanesi, kusursuz model. Ellie, onu hayal etti – pürüzsüz, güçlü, tanrısal. "Ben de öyle olacağım," diye fısıldadı Ellie, ama sesi, metal bir tınıyla boğuldu.Sokaklar, onu hemen yuttu. İlk gece, bir çete – chrome kolları parlayan sokak serserileri – onu gördü. "Bakın şu işe, bir tenekeden fahişe!" diye güldü liderleri, paslı bir bıçakla Ellie'nin kolunu dürtükleyerek. "Ares'in çöpü ha? Doktora mı gidiyorsun, yoksa hurdalığa mı?" Ellie kaçtı, ama yaralar birikiyordu. Her köşe başında, bir hakaret: "Robot piç! Git devrelerini kısa devre yap!" Onlar için Ellie, ne insan ne makineydi – sadece bir hata, bir şaka.

Ellie, geceleri bir köprü altına sığındı. Neon ışıklar, gökyüzünü kan kırmızısına boyuyordu. Rüyalarında Nevra'yı görüyordu: Uzun siyah saçlar, kusursuz bir silikon ten, Ares'in gururu. "O, mükemmel," diye düşündü Ellie. "Ben... neden değilim?" Ama Nevra'yı hiç tanımamıştı. Sadece bir hologram, bir söylenti. Ve o söylenti, Ellie'nin kalbine bir hançer gibi saplanıyordu.