“Bizim hikâyemiz mürekkeple değil… kanla yazıldı.”
İki aile.
Bir çocukluk.
Bir kurşun.
Ve unutulmayan bir günah…
Mira, 12 yaşında bir hayvanat bahçesinde babasının arkasına saklanırken, masum elleriyle bir silahın tetiğine dokundu. O günden sonra ne çocuk olabildi, ne insan. Karan ise o kurşunun babasını elinden alışını izledi.
Yıllar geçti.
Biri susarak büyüdü, diğeri nefretle.
Şimdi kader onları yeniden karşı karşıya getiriyor — bir silahın iki ucunda, bir kalbin iki yarısında.
Nefretle başlayan her bakış, tutkuyla yanacak.
Gerçekler ortaya çıktığında ise biri affetmeyi, diğeri sevilmeyi öğrenecek.
Çünkü bazı aşklar, sadece kanla yazılır.
İki aile.
Bir çocukluk.
Bir kurşun.
Ve unutulmayan bir günah…
Mira, 12 yaşında bir hayvanat bahçesinde babasının arkasına saklanırken, masum elleriyle bir silahın tetiğine dokundu. O günden sonra ne çocuk olabildi, ne insan. Karan ise o kurşunun babasını elinden alışını izledi.
Yıllar geçti.
Biri susarak büyüdü, diğeri nefretle.
Şimdi kader onları yeniden karşı karşıya getiriyor — bir silahın iki ucunda, bir kalbin iki yarısında.
Nefretle başlayan her bakış, tutkuyla yanacak.
Gerçekler ortaya çıktığında ise biri affetmeyi, diğeri sevilmeyi öğrenecek.
Çünkü bazı aşklar, sadece kanla yazılır.
Bu benim suçum değil
Yağmur, şehrin günahlarını yıkamaya çalışıyordu.
Benimkini değil.Çünkü ben, o gün 12 yaşındaydım… ve birini öldürmüştüm.Mira aynaya baktığında kendini değil, tetiğe dokunan o çocuğu görüyordu.
Kenan’ın adını duyduğunda bile kalbi bir mermi gibi saplanıyordu göğsüne.Ve o, bilmeden, yıllar sonra tam karşısına dikilecekti.Nefretle parlayan gözleriyle, babasının kanını geri istemeye gelecekti.
İkisinin de yanışından sonra geriye sadece külleri kalacaktı.
Ve ikisi de küllerinden yeniden doğmaya çalışacaklardı...
