Kocasının birden ortadan kaybolması ile üstüne kalan suçla baş etmeye çalışan bir kadının hikayesi.
Karanlığımı Aydınlat
Bu hikaye karanlıkta kaybolmuş bir kadının hikayesi...
Efsun, açılan büyük kapının sesiyle içinde bir korku hissetti. Tam üç senedir o kapıdan çıkmak için gün saysa da içinde bastıramadığı bir ürperti vardı. Ayakları ondan bağımsız hareket ettiğinde elinde tuttuğu valizi daha çok sıktı. Burada geçirdiği her saniye, dakika değişmişti. Onu ayakta tutan tek şey ise oğlu Eymen'di. Üç sene önce beş yaşında olan oğlu artık sekiz yaşında olmuştu. O zamanlar neler döndüğünü anlamasa da büyüdükçe fark ettiğine emindi. Küçük kalbine bu kadar ağır bir yük yüklediği için kendinden nefret ediyordu. Suçlu ben değilim baban da diyemiyordu. Kimi kime şikayet edecekti? Bir zamanlar sevdiği, güvendiği, hayatını paylaştığı adam yüzünden dört duvar arasına hapsolduğunu kimseye anlatamamıştı ki...
Dışarıdaki ilk adımında karşısında ailesi bulmanın buruk sevinci vardı. Yanlarında meraklı gözlerle bakan oğluna adım atacağı anda "Sonunda çıktın." sesiyle sıçradı. Korkuyla sesin geldiği yöne döndüğünde o adam karşısındaydı. Onu unutması mümkün değildi. Kocasının zarar verdiklerinden sadece biriydi. Defalarca ben suçlu değilim dese de inanmamıştı. Ona göre kocası ile birlikte herkesi dolandırmıştı. Kocası yani Alpaslan kaçmış o ise polise yakalanmıştı. Kocasının tüm işlerinde kendi imzası olduğu içinde nerede olduğunu bilmediğine kimseye inandıramamıştı. Neyi varsa giderken çalınan para daha büyük olduğu için yeterli gelmemişti. Bu yüzden hapis bile yatmıştı, ama bu adamdan kurtulamamıştı. İçeri de bile bir şekilde ulaşmayı başarmıştı. Ondan ne çalındıysa sonuna kadar alacağını söylemişti. Özgür kararan gözlerle ona doğru adım atınca kaçmak istese de ayakları kitlenmiş gibiydi.
Kızlarının yanlarına yaklaşan adamı gördükleri gibi telaşla koşan Nevra ve Tahir onu korumak istediler. Neler olduğundan habersin annesine sığınan Eymen uzun adama korkuya bakıyordu. Kararan gözlerle annesini izlediğini görüyordu. Bu onu daha çok korkutuyordu. Annesini sıkıca sardığında kocaman olup onu korumak istedi. Sonunda ona kavuşmuşken bir daha kaybedemezdi. Babası yoktu ve annesinden de uzun bir zamandır ayrı yaşıyordu. Nenesi ve dedesi artık annen yanında olacak demişti. Sarılacaksın, doyasıya öpeceksin demişlerdi. Bunun kimsenin bozmasını istemiyordu.
-Kızımdan uzak dur. Sana kaç kere onun suçu yok dedim.
Özgür üç senedir bu yalanı dinliyordu. Gençlik heyecanı ile bir dolandırıcıya bütün parasını kaptırmıştı. Tekrar toparlanması da hiç kolay olmamıştı. Adam kaçtığı gibi kadın hapis yatarak kurtulacağını sanıyordu. Birlikte yaptıklarına emindi ve bu saatten sonra da hiçbir şey olmamış gibi de hayatlarına devam etmelerine izin vermeyecekti.
Nevra kızını arkasına almıştı. "Çektikleri yetmedi mi? Kızımın peşini bırakın. Gidin o adamı bulun." diye bağırdı.
Efsun ailesinin telaşını anlasa da oğlu duydukları karşısında daha çok korkuyordu. Bu yüzden bir an önce müdahale etmeliydi.
-Anne baba Eymen'i ile beni bekleyin.
İkisi de şaşkın gözlerle ona baktığında
Efsun, açılan büyük kapının sesiyle içinde bir korku hissetti. Tam üç senedir o kapıdan çıkmak için gün saysa da içinde bastıramadığı bir ürperti vardı. Ayakları ondan bağımsız hareket ettiğinde elinde tuttuğu valizi daha çok sıktı. Burada geçirdiği her saniye, dakika değişmişti. Onu ayakta tutan tek şey ise oğlu Eymen'di. Üç sene önce beş yaşında olan oğlu artık sekiz yaşında olmuştu. O zamanlar neler döndüğünü anlamasa da büyüdükçe fark ettiğine emindi. Küçük kalbine bu kadar ağır bir yük yüklediği için kendinden nefret ediyordu. Suçlu ben değilim baban da diyemiyordu. Kimi kime şikayet edecekti? Bir zamanlar sevdiği, güvendiği, hayatını paylaştığı adam yüzünden dört duvar arasına hapsolduğunu kimseye anlatamamıştı ki...
Dışarıdaki ilk adımında karşısında ailesi bulmanın buruk sevinci vardı. Yanlarında meraklı gözlerle bakan oğluna adım atacağı anda "Sonunda çıktın." sesiyle sıçradı. Korkuyla sesin geldiği yöne döndüğünde o adam karşısındaydı. Onu unutması mümkün değildi. Kocasının zarar verdiklerinden sadece biriydi. Defalarca ben suçlu değilim dese de inanmamıştı. Ona göre kocası ile birlikte herkesi dolandırmıştı. Kocası yani Alpaslan kaçmış o ise polise yakalanmıştı. Kocasının tüm işlerinde kendi imzası olduğu içinde nerede olduğunu bilmediğine kimseye inandıramamıştı. Neyi varsa giderken çalınan para daha büyük olduğu için yeterli gelmemişti. Bu yüzden hapis bile yatmıştı, ama bu adamdan kurtulamamıştı. İçeri de bile bir şekilde ulaşmayı başarmıştı. Ondan ne çalındıysa sonuna kadar alacağını söylemişti. Özgür kararan gözlerle ona doğru adım atınca kaçmak istese de ayakları kitlenmiş gibiydi.
Kızlarının yanlarına yaklaşan adamı gördükleri gibi telaşla koşan Nevra ve Tahir onu korumak istediler. Neler olduğundan habersin annesine sığınan Eymen uzun adama korkuya bakıyordu. Kararan gözlerle annesini izlediğini görüyordu. Bu onu daha çok korkutuyordu. Annesini sıkıca sardığında kocaman olup onu korumak istedi. Sonunda ona kavuşmuşken bir daha kaybedemezdi. Babası yoktu ve annesinden de uzun bir zamandır ayrı yaşıyordu. Nenesi ve dedesi artık annen yanında olacak demişti. Sarılacaksın, doyasıya öpeceksin demişlerdi. Bunun kimsenin bozmasını istemiyordu.
-Kızımdan uzak dur. Sana kaç kere onun suçu yok dedim.
Özgür üç senedir bu yalanı dinliyordu. Gençlik heyecanı ile bir dolandırıcıya bütün parasını kaptırmıştı. Tekrar toparlanması da hiç kolay olmamıştı. Adam kaçtığı gibi kadın hapis yatarak kurtulacağını sanıyordu. Birlikte yaptıklarına emindi ve bu saatten sonra da hiçbir şey olmamış gibi de hayatlarına devam etmelerine izin vermeyecekti.
Nevra kızını arkasına almıştı. "Çektikleri yetmedi mi? Kızımın peşini bırakın. Gidin o adamı bulun." diye bağırdı.
Efsun ailesinin telaşını anlasa da oğlu duydukları karşısında daha çok korkuyordu. Bu yüzden bir an önce müdahale etmeliydi.
-Anne baba Eymen'i ile beni bekleyin.
İkisi de şaşkın gözlerle ona baktığında
