1Beğeni
0Okunma
0Bölüm
12.09.2025Tarih
gizem ve heycan dolu bu gitabı okumanı isterim
Gözleri kapalı, parmak uçları titreye titreye eski bir sandığın kapağını araladı Elif. Sandığın içinden yükselen küf kokusu, anıların tozlu sayfalarını aralamış gibiydi. En dipte, kenarları eskimiş, rengi solmuş, deri kaplı küçük bir defter duruyordu. Yıllardır varlığından bile habersiz olduğu bu defter, babaannesinden kalma evin en büyük sırrını saklıyor olabilirdi.
Babaannesi Asiye Hanım, ölüm döşeğindeyken ona hep "O defteri bul, sırrı çöz, sadece sen yapabilirsin," demişti. Ama hangi defterden bahsettiğini hiç söylememişti. Elif, defteri eline aldığında, kapağında soluk harflerle yazan "Gizemli Gölge" ismini fark etti. Defteri açtığında, ilk sayfasında sadece bir harita ve altında ise şu cümle yazıyordu: "Büyükannenin sırrı, yalnızca dolunayın gölge düşürdüğü yerde bulunur."
Elif, haritayı incelediğinde, babaannesinin evinin yakınındaki terk edilmiş bir su değirmenine işaret ettiğini gördü. O gece dolunay vardı. Vakit kaybetmeden fenerini alıp değirmene doğru yola koyuldu. Değirmen, ürkütücü bir sessizliğe bürünmüştü. Dolunayın ışığı, değirmen çarkının üzerine düştüğünde, Elif’in kalbi hızla çarpmaya başladı. Işığın düştüğü yerde bir taşın yerinden oynadığını fark etti. Taşı kaldırdığında, altında küçük bir kutu buldu.
Kutuyu açtığında, içinde eski bir mektup ve bir anahtar vardı. Mektup, babaannesinin gençlik yıllarında yazdığı bir itiraf mektubuydu. Mektupta, Asiye Hanım'ın aslında büyük bir hazinenin varisi olduğu ve ailesinin bu sırrı saklamak için defteri ve hazinenin yerini şifrelediği yazıyordu. Anahtar ise, yıllardır evde kilitli duran, kimsenin açamadığı büyük bir sandığı açmak için yapılmıştı. Elif, mektubu okuduktan sonra, babaannesinin ona ne kadar güvendiğini ve bu sırrı ona emanet ettiğini anladı.
Anahtarla eve döndü ve sandığı açtı. Sandığın içinde, paha biçilemez mücevherler, antika paralar ve en önemlisi, ailesinin geçmişine dair yazılmış defterler vardı. Elif, o an anladı ki, babaannesi ona sadece
Gözleri kapalı, parmak uçları titreye titreye eski bir sandığın kapağını araladı Elif. Sandığın içinden yükselen küf kokusu, anıların tozlu sayfalarını aralamış gibiydi. En dipte, kenarları eskimiş, rengi solmuş, deri kaplı küçük bir defter duruyordu. Yıllardır varlığından bile habersiz olduğu bu defter, babaannesinden kalma evin en büyük sırrını saklıyor olabilirdi.
Babaannesi Asiye Hanım, ölüm döşeğindeyken ona hep "O defteri bul, sırrı çöz, sadece sen yapabilirsin," demişti. Ama hangi defterden bahsettiğini hiç söylememişti. Elif, defteri eline aldığında, kapağında soluk harflerle yazan "Gizemli Gölge" ismini fark etti. Defteri açtığında, ilk sayfasında sadece bir harita ve altında ise şu cümle yazıyordu: "Büyükannenin sırrı, yalnızca dolunayın gölge düşürdüğü yerde bulunur."
Elif, haritayı incelediğinde, babaannesinin evinin yakınındaki terk edilmiş bir su değirmenine işaret ettiğini gördü. O gece dolunay vardı. Vakit kaybetmeden fenerini alıp değirmene doğru yola koyuldu. Değirmen, ürkütücü bir sessizliğe bürünmüştü. Dolunayın ışığı, değirmen çarkının üzerine düştüğünde, Elif’in kalbi hızla çarpmaya başladı. Işığın düştüğü yerde bir taşın yerinden oynadığını fark etti. Taşı kaldırdığında, altında küçük bir kutu buldu.
Kutuyu açtığında, içinde eski bir mektup ve bir anahtar vardı. Mektup, babaannesinin gençlik yıllarında yazdığı bir itiraf mektubuydu. Mektupta, Asiye Hanım'ın aslında büyük bir hazinenin varisi olduğu ve ailesinin bu sırrı saklamak için defteri ve hazinenin yerini şifrelediği yazıyordu. Anahtar ise, yıllardır evde kilitli duran, kimsenin açamadığı büyük bir sandığı açmak için yapılmıştı. Elif, mektubu okuduktan sonra, babaannesinin ona ne kadar güvendiğini ve bu sırrı ona emanet ettiğini anladı.
Anahtarla eve döndü ve sandığı açtı. Sandığın içinde, paha biçilemez mücevherler, antika paralar ve en önemlisi, ailesinin geçmişine dair yazılmış defterler vardı. Elif, o an anladı ki, babaannesi ona sadece
