Bu kitabı neden yazdığımı bilmiyorum. Belki birine ders vermek için. Belki de sadece içimdekileri kusmak için.
Bana 'Neden bu kadar güvensizsin?' diye soruyorlar. Neden olacak? Sevdiğim kadına 'ömrüm' dedim, o gitti başkasının 'günü' oldu. 'Kardeşim' dediğim adama sırtımı döndüm, meğer hançerini biliyormuş. Yıllarca birini bekledim, o yanımdakini sevdi.Şimdi soruyorum sana: Güvenmek ne demek?
Bana aşk acısından bahsetmeyin. Ben onu yaşadım. Bana dost kazığından hiç bahsetmeyin. O kazığın üstünde oturdum. Bana platonik sevdayı, o görünmez acıyı anlatmayın. O acıyla nefes aldım.
Eğer sen de benim gibiysen, eğer sen de 'artık yeter' dediğin yerden defalarca kırıldıysan, bu satırlar senin için. Bu kitap bir teselli değil. Bu kitap bir isyan. Çünkü biliyorum, benim kırdığım kalemi, sen çoktan ateşe verdin. Kırılacak yerimiz kalmadı."
Bütün Şarkıları Kirlettin
Giderken sadece kendini götürmedin. Beni de götürdün. Bizim şarkımız vardı ya hani. Hani ne zaman çalsa, "Bak bizimki çalıyor" diye gözlerime bakardın. Artık dinleyemiyorum. O şarkıyı da kirlettin. Radyoda çıktığı an, arabanın camını açıp son ses küfretmek istiyorum. Sadece şarkıyı mı? Beraber yürüdüğümüz o sahili, oturduğumuz o bankı, kahve içtiğimiz o dükkanı... Hepsini kirlettin. Bu şehrin her sokağına bir anı değil, bir mayın döşemişsin. Nereye bassam patlıyor. Nereye baksam senin yüzün, senin yalanların.
Kolay mı senin için? Bu kadar kolay mı her şeyi çöpe atmak? Merak ediyorum. O bankta şimdi kiminle oturuyorsun? O şarkıyı şimdi kiminle dinliyorsun? Ona da aynı yalanları söylüyor musun? Ona da "ömrüm" diyor musun?
En kötüsü ne biliyor musun? Bende kalan eşyaların değil. Onları yaktım. Bende kalan fotoğraflar değil. Onları yırttım. Bende kalan sensin. Beynimin içinde, kalbimin ortasında kalan o "senden" kurtulamıyorum.
Ben her gece senin bıraktığın enkazda boğulurken, sen kim bilir hangi rüyalarda yeni bir hayata başlıyorsun. Bana "Bitti" dedin. Doğru. Senin için bitti. Ama benim için bitmedi.
Bana 'Neden bu kadar güvensizsin?' diye soruyorlar. Neden olacak? Sevdiğim kadına 'ömrüm' dedim, o gitti başkasının 'günü' oldu. 'Kardeşim' dediğim adama sırtımı döndüm, meğer hançerini biliyormuş. Yıllarca birini bekledim, o yanımdakini sevdi.Şimdi soruyorum sana: Güvenmek ne demek?
Bana aşk acısından bahsetmeyin. Ben onu yaşadım. Bana dost kazığından hiç bahsetmeyin. O kazığın üstünde oturdum. Bana platonik sevdayı, o görünmez acıyı anlatmayın. O acıyla nefes aldım.
Eğer sen de benim gibiysen, eğer sen de 'artık yeter' dediğin yerden defalarca kırıldıysan, bu satırlar senin için. Bu kitap bir teselli değil. Bu kitap bir isyan. Çünkü biliyorum, benim kırdığım kalemi, sen çoktan ateşe verdin. Kırılacak yerimiz kalmadı."
Bütün Şarkıları Kirlettin
Giderken sadece kendini götürmedin. Beni de götürdün. Bizim şarkımız vardı ya hani. Hani ne zaman çalsa, "Bak bizimki çalıyor" diye gözlerime bakardın. Artık dinleyemiyorum. O şarkıyı da kirlettin. Radyoda çıktığı an, arabanın camını açıp son ses küfretmek istiyorum. Sadece şarkıyı mı? Beraber yürüdüğümüz o sahili, oturduğumuz o bankı, kahve içtiğimiz o dükkanı... Hepsini kirlettin. Bu şehrin her sokağına bir anı değil, bir mayın döşemişsin. Nereye bassam patlıyor. Nereye baksam senin yüzün, senin yalanların.
Kolay mı senin için? Bu kadar kolay mı her şeyi çöpe atmak? Merak ediyorum. O bankta şimdi kiminle oturuyorsun? O şarkıyı şimdi kiminle dinliyorsun? Ona da aynı yalanları söylüyor musun? Ona da "ömrüm" diyor musun?
En kötüsü ne biliyor musun? Bende kalan eşyaların değil. Onları yaktım. Bende kalan fotoğraflar değil. Onları yırttım. Bende kalan sensin. Beynimin içinde, kalbimin ortasında kalan o "senden" kurtulamıyorum.
Ben her gece senin bıraktığın enkazda boğulurken, sen kim bilir hangi rüyalarda yeni bir hayata başlıyorsun. Bana "Bitti" dedin. Doğru. Senin için bitti. Ama benim için bitmedi.
BÖLÜM 1: GİDENİN BIRAKTIĞI YANGIN
Sen Giderken Mevsim Hep Kıştı
En çok ne koydu biliyor musun? Gidişin değil. Elbet bir gün herkes gider. Senden öncekiler de gitti.En çok koyan, gidiş şeklindi. Hani sanki hiç sevmemiş gibi. Sanki o gülen gözler bana hiç bakmamış, o sözler bana hiç söylenmemiş gibi. Kapıyı çarpıp gitmedin. Kapıyı açık bıraktın. Ne tam gittin ne de tam kaldın. Ben o açık kapıda, o cereyanda hasta oldum.Sana bir soru soracağım. Dürüst ol. Zorunda değildin. Yemin ederim zorunlu değildin. Bana 'ömrüm' demek zorunda değildin. Bana 'senden başkası olmayacak' demek zorunda değildin. Yapmasaydın. Beni o yalanlara inandırmasaydın. Ben zaten alışıktım yalnızlığa. Ben o kuyuda yaşamayı öğrenmiştim. Sen geldin, beni oradan çıkardın, gökyüzünü gösterdin. Sonra tam güneşe alışmışken, beni aldın ve daha derin bir kuyuya attın.Şimdi diyorlar ki "Unutursun". Unutulur elbet. Ama yara kabuk bağlar, izi kalır. Sen benim en derin izimsin. Dokunduğumda hâlâ sızlayan o yerdesin. Ben seni unuturum, sorun değil. Peki, benim sana inandığım gibi, bir daha kime inanacağım? Bana bunu açıkla. Beni neden sevmedin demiyorum. Beni sevdiğine neden inandırdın?
Bana "her şey güzel olacak" derdin. Her şey güzel oldu. Ama benim için değil. Senin için. Ve benden çaldığın o "güzel günler" için. Afiyet olsun. Ben yangınımdayım. Sen kışının tadını çıkar.
