“Kan kokusunu alan köpekler gibi yaşarız biz.Ama bizim dişlerimiz, sıradan köpeklerin ısırığından derindir…Bu şehirde her şeyin bir sahibi vardır; sokakların, limanların, kumar masalarının… ve insanların.Biz, sahip olunan tarafta değiliz — sahip olan taraftayız.İsmimi duyduğunda ya selam durursun… ya da son duanı edersin.Çünkü biz, aile deriz; ama kan bağı değil, kan dökerek kurarız ailemizi.Ve bu şehirde bir kural vardır:Yemin bozulursa, can alınır.” Yarı Rus yarı türk bir mafya vârisi Karan Vasiliev düşman ailenin kızı ile tek gecelik ilişkisi olursa ne mi olur ?
KAN VE BUZ +18
KARAN VASİLİEV
Saat yediyi biraz geçmişti.Perdenin arasından sızan güneş, Kardelen’in omzuna düşüyor, beyaz tenini altın gibi parlatıyordu. Yatakta yarı uykulu nefes alışlarını dinlerken, aklımdan tek bir cümle geçti: Düşmanın bu kadar güzel olmamalıydı.
Onu izlemek… tehlikeli bir lükstü.Biliyordum.Kardelen Karaca Karahan Holding’in tek vârisi. Babasının iş dünyasındaki yüzü temizdi belki, ama perde arkasında bizim ailenin kanlı rakibi olduğunu herkes bilirdi. Yıllardır masanın iki ucundaydık; ya ben kazanacaktım ya onlar yok olacaktı.
Ama dün gece… dün gece planı bozmuştu.Onu ilk gördüğüm an, kim olduğunu biliyordum. İsmini söylemeden, geçmişini anlatmadan, gözlerindeki dik bakışı izledim. Ve o bakış beni satranç taşlarını devirmeye itmişti. Şimdi bu yatakta, sessizliğin içinde, satranç tahtasının ortasında tek başıma kalmış gibiydim.
Yavaşça kalktım, ayağa ses vermeden. Ceketimi alırken telefonum titredi. Ekranda Vasiliev Holding’in özel hattı yanıyordu. Açtım.
“karan. Karahanlar, enerji ihalesine ortak olmuş. Bu bir savaş ilanı.”
Kulağımda o cümle çınlarken Kardelen uyandı.Gözlerini araladı, yorgun ama meraklı bir ifadeyle bana baktı.
“Gidiyor musun?”
Gülümsedim. Soğuk bir gülüştü bu.Çünkü daha o an biliyordum… bu kadına hem dokunacak, hem de onu yok etmenin yolunu arayacaktım.
“Henüz başlamadık bile, Kardelen.” dedim.Ve odadan çıktım.
---
KARDELEN KARAHAN
Göz kapaklarımın arasından süzülen ışık, uyku ile uyanıklık arasındaki o bulanık boşluktan çekip aldı beni. Yatağın yan tarafı soğuktu. Karan yoktu.
Bir an, geceyi baştan sona hatırlamak istemedim. Çünkü fazla gerçekti. Fazla… kontrolsüz.Ben, Kardelen Karaca, her adımı planlı atan, her kelimesini tartan kadın… Onu gördüğümde sanki hesap makinem bozulmuştu. Gözlerindeki o derin, yabancı bakış, bana hem güven hem tehlike hissettirmişti. Ve ben, tehlikeyi sevecek kadar aptal değildim… sanıyordum.
Banyodan su sesi gelmedi.Bir dakika içinde, karan ceketini elinde tutarak kapıya yöneldi. Elinde telefon vardı, sesi duyamadım ama yüzündeki ifade sertleşmişti.Beni fark ettiğinde adımlarını yavaşlattı.
“Gidiyor musun?” dedim, sesim kendimden bile yabancı geldi.
Bana baktı. Öyle bir bakış ki… sanki cevabın içinde hem evet hem hayır vardı. Dudaklarında yarım bir gülümseme belirdi. Soğuk ama kararlı.
“Henüz başlamadık bile, Kardelen.”
Ne demekti bu?Sormaya fırsat bulamadan çıktı. Kapı kapandı. Arkasında sessizlik bıraktı, ama o sessizlik… gürültüden daha ağırdı.
Yatağın kenarında otururken, içimde açıklayamadığım bir his dolaşıyordu. Sanki az önce giden adam, sadece bir adam değildi. Sanki hayatıma giren bir fırtınaydı.Ama o fırtınanın, günün sonunda beni yıkıp mı geçeceğini… yoksa yeni bir gökyüzü mü getireceğini bilmiyordum.kalkıp hazırlanmaya başladım bugün babamın isteği üzerine varis olarak şirkette toplantıya girecektim
---
Karahan Holding – Yönetim Kurulu Odası
Koca masanın karşı ucunda oturuyordu.Koyu lacivert takım elbisesi, kusursuz bir şekilde oturan kesimi, hafifçe geriye taranmış saçları… Ve o bakış.KARAN VASİLİEV.Yarı Türk, yarı Rus.Yüzünde Slavların sert çizgileri, gözlerinde Türklerin o sıcak ama tehlikeli parıltısı vardı.Ama bakışı… buz gibiydi.
Odanın havası zaten gergindi.
