Lorin-3

Levent’in Anlatımıyla

Gözlerim ameliyatla açıldığından beri kabıma sığamıyordum. 

Görebilmek güzeldi, evet… ama görmek istediğim şey hâlâ uzağımdaydı: Herkesten gizli evlendiğim karım Lorin..

Ona kavuşacağım anı iple çekiyordum. 

On gün, on beş gün değil, bir ay ondan uzak kalmak hasretten iliğimi kurutmuştu. Şimdi İstanbul’a dönüyordum; tek dileğim bir an önce kavuşup, ona hak ettiği hayatı vermekti.

Kimse ona bir daha iş buyuramayacak, falakaya yatıramayacak, beslemeliğini yüzüne vuramayacaktı.

Üç haftalık tedavi sürecinden sonra nihayet hastaneden taburcu olduğumda önce gemiyle Londra'ya geçtik. Bir haftalık gemi yolculuğu zulüm gibi geçti. Bunun üzerine bir de uçak yolculuğu çekecektim.

Londra'dan İstanbul’a giden o demir kuşun içinde, gözümü pencereye diktim. Ama aklım manzarada değil, Mudanya’nın bir köyünde bıraktığım güvercinimdeydi.

Babam koltuğunda arkasına yaslandı. Ceketini düzeltti, kemerini bağladı. Sonra döndü bana.

“Çok şükür sağ salim dönüyoruz,” dedi. “Bir an önce şirketin başına geçip Reşat’ın bozduğu düzeni toparlaman gerek.”

Sakin ama net bir sesle konuştum:

“Önce yapmam gereken başka bir şey var.”

Kaşlarını kaldırdı, hafifçe bana döndü.

“Neymiş o?”

“Lorin’le düğün.”

Ameliyata girmeden önce bakımımı üstlenen kızla evlendiğimi, bana bir şey olursa ona iyi bakmalarını vasiyet etmiştim.

Lorin’e kıydığım gizli nikahtan söz ettiğimden beri aramızda adı konulmamış bir gerginlik vardı. Konuşulması yasak bir şeymiş gibi ikimiz de Lorin’den bir daha hiç konuşmamıştık. Şimdi de duyduğunu inkar etmeye çalışır gibi sordu.

“Ne dedin sen?”

Elbette evdeki beslemeye nikah kıymamı kolayca kabul etmesini beklemiyordum. Ama konağa dönmeden önce bir yerden başlamamız gerekti. Bu yüzden konuyu tekrar açmıştım.

“Lorin’le düğün yapacağım,” dedim istifimi bozmadan. “İmam nikâhı yetmez. Herkes Karım olduğunu  bilecek artık. Gizli saklı kalmayacak.”

Kolunu koltuğun kenarına vurdu.

“O beslemeye bir de düğün mü yapacaksın?” dedi öfkeyle. “Senin gibi bir adam.. Bu kadar mı gözün döndü senin?”

Ben sakinliğimi koruyarak konuştum.

“Sana göre besleme olabilir ama bana göre karım, hayat arkadaşım o.”

Beni anlamadığı belli oluyordu.

“İstersen imam nikâhlı kuma olarak tut ama zamanı geldiğinde sana layık biriyle evlenip düğünü ona yaparsın."

Teklifi midemi bulandırırken yavaş ama kesin bir sesle söyledim:

“Ben iki yüzlü değilim, baba. Ne sevmediğimle evlenirim, ne sevdiğimi kapı arkasında tutarım.”

Kararımdan dönmeyeceğimi gören babam aklından biraz ölçüp biçtikten sonra yüzüme daha ciddi ve keskin bir ifadeyle baktı.

“Levent,” dedi ağır bir sesle, “o kızı sevmiş olabilirsin. Ama sen İstanbul’un en köklü ailelerinden birinin evladısın. Besleme bir kızı karın olarak toplum önüne çıkaramazsın. Bizim bir ismimiz var, bu şekilde yerle bir etmene izin veremem!”

Lorin’in varlığı ile yerle bir olacak ismi de, sevdiğim kadınla evlendiğim için beni ayıplayacak insanları da istemiyordum. Kazadan sonra kör kalınca asıl gözüm açılmış, hepsinin gerçek yüzlerini görmüştüm. Bu konuda geri adım ölürüm de atmazdım.

“Baba, o artık benim karım. Nikâhımız var. Bu