NOKSAM (Geçmişin İzi)

Yazılı olan bir kitap vardı, insanların kendilerini kandırarak masum ayağına yattığı ama gerçeklerin tokat misali çarptığı her defasında birer birer dökülürdü. Satırlar arasına saklamak istediğin tüm sahtelikler gerçeklik gibi birer birer dizilir insanların önüne meze olurdu...

Bu kitabın baş karakteri bendim fakat beni yazan yazar masum muydu? İşte o muamaydı. İçinde olan gerçeklikleri bir bir satırlara döker olanları saklar ama insanın okuduğu kitapta gizli hayalleri, umutları kapı ardı ederdi.

Korkuyla atan kalbimin ritmi kulaklarıma ulaşıyor nefes almakta zorlandığım için avuç içlerimi dizlerimin üzerine koydum. Ne kadar süre koştum bilmiyor hoş buna da koşmak denirse yarı buçuk beni yarı yolda bırakıyordu. Ağrıyan ayağımı tutarak nefeslenmek adına hiç umursamadan bedenimi sertçe yere bıraktım.

Bir yanım korkuyla arkama bakarken bir diğer yanım yorgunlukla bıraktığım bedenimin sakinleşmesi için dakikaları sayıyordum.
"Efnan!" Duyduğum sesle hızla yerimden sıçrayarak. Oturduğum yerden hızla ayağıya kalkarken bakışlarım korku doluydu.

Yutkunarak birkaç adımda dibime kadar girmiş iğrenç bakışlarıyla karşılaştım. "Efnan! Sana bir zararım yok kaçma benden artık!" Sakin sesi insanın aklını karıştırırken birkaç adım geriye gittim.

"Benden ne istiyorsun! Sevmiyorum işte seni." Kuruyan boğazımı ıslattım. "Sezer abi! Evlisin sen lütfen peşimi bırak!" Kalbimin korkulu sesi boğazımda atarken peşimi bırakmaması dumura uğratıyordu beni. "Evli olabilirim. Ama seni de alacağım Efnan!" Dudakları yukarıya doğru kıvrılırken gücüm olsaydı.

Ağzını burnunu dağıtmak isterdim bu adamın. "Hem bu halinle kimse de almaz seni! Zaten çocuğum olmuyor kuma olursun benim gibisini zor bulursun ağayım ben ve istediğimi de alırım. Bunu böyle bilesin!" Dengesiz hali beni daha da korkuturken arkadaşıma uyup buralara geldiğim için bin pişman olmuştum.

Sinirden çıldırmak üzereydim bu adam kendini bir bok sanıyordu. Başıma bela olmaktan başka bir şeyi yoktu bildiğin baş belasıydı! "Başka birinde gönlüm!" Benden bağımsız kaçan cümlelerle ardında durmak adına başımı dikleştirdim. Kendini ne sanıyordu? Akli dengesi bozuk olan bir insana üstüne üstlük kuma olarak mı gidecektim! "Kimseyi sevemezsin! Almaz seni kimse kandırma beni!" Sertçe kolumdan tutup bedenini bedenime yaslamıştı.

Korkuyordum hemde fazlasıyla karanlık olan bu sokakta kimselerde yoktu istesem de bağıramazdım. Bağıracak olsam bizim milletimizin söyleyeceği onun değil de evli bir adamı ayarttım ayağına beni suçlarlardı.

"Efnan!" Duyduğum Şeyma'nın sesiyle korkudan atan kalbim bu sefer heyecan içinde atmaya başlamıştı. "Şeyma!" Diyerek yerimi belli etmeye çalışmıştım. Sezer'in gitmeye hiç niyeti yok gibiydi. Yüzünü biraz daha yüzüme yaklaştırdı. İğrenç nefesini yüzüme üflerken kalkan midemi durdurmak amaçlı dudaklarımı bir birine bastırdım. "Unutma Efnan! Seni bu halinle kimse almaz çok inat etme yakın bir zaman da gelip isteyeceğim seni." Kollarımı bırakınca hızla birkaç adım geriledim.

Titreyen bedenim dolan gözlerimle giden adamın ardından baktım kollarıma dolanan