ÖZGÜR RUH

Kendimize dost olan da düşman olan da yine kendimiziz. Her ne kadar bazen kendimizden nefret etsek de; yalnız kaldığımız zaman, en çok da kendi çaresizliğimiz benliğimizi boğmaya başladığında sıkı sıkı sarıldığımız yine kendimiz oluruz.

Kenarından tutunup düşmemeye çalıştığım hayat denen uçurumda yukarı çekiyorum kendimi kanayan ellerimle. Güçsüzlüğümün gücüne sığınmaktan başka çarem yok.

Şu hastane odasında yalnızlığımı kendime yazarak geçiriyorum yine. Bu kaçıncı sayfa bilmiyorum. Damlayan ve siyah kağıdıma düşen kaçıncı gözyaşı bilmiyorum ama geçtiği yerlerde bıraktığı sıcaklık canımı artık yakmıyor.

Dünyanın çirkinliklerini gördüğümde kendime yeni bir dünya çizdim. Her şeyin çok daha güzel olduğu bir dünya.

Ben hayalperestim.

İnsanlar hayallerini gerçeklere satarlar. Benim gibi sıkı sıkı bağlanan hayalperestlere yapıştırdıkları sıfat belli.

"Deli"

Ben deli değilim. Bana göre insanlar dünyanın çirkinliklerine katlandıkları için deli.

Benim hayalperest ruhum fazla özgür; her ne kadar şu bembeyaz odamda yan odadan gelen çığlıklar, koridordan gelen diğer hastaların feryatlarına içi parçalanarak tepki veren bedenim bu hastaneye tutsak olsa da...

Ruhumun özgürlüğü ile bedenimin özgürlüğü kavuşacak. Hayallerimi artık ben de gerçeklere satacağım. Bitsin istiyorum, bu ızdırap bitsin. Ben bitmeden bitsin.