1🩹 Kanlı Konser
~İnsanların ölümüne göz yummaya alışıksın değil mi? Değil misin yoksa? Bak,eğer öyle değilsen sana çok özel bir sır vereceğim. Bugünkü mini Stray Kids konseri çok kanlı geçecek, hem de çok. İstersen koş, son sürat koş. Elinden ne geliyorsa yap, yapabilirsen tabii.~
Telefonuma gelen mesajı okur okumaz iri olan gözlerimi şaşkınlıkla daha da irileştirdim.
Ellerim korkudan titremeye, gözlerim yavaş yavaş dolmaya başladı.
Bu saçmalıklara inanmalı mıyım diye sormayın çünkü inanmalıydım.
O psikopat herifin bana attığı tek mesaj değildi bu! Üstelik attığı mesajların hepsi de doğru çıktı.
Ama bu olamazdı değil mi? Bu kadar güvenlik önleminin alındığı bir konserde böyle bir olay gerçekleşemezdi.
Yoksa... Yoksa bu psikopat herif bu konuda da ciddi miydi?
Korkuyla düşüne dururken telefonuma gelen bildirim sesiyle âdeta yerimden sıçrayarak ekrana baktım. Yine o psikopattandı mesaj. Ellerim titreye titreye hızla açtım mesajını.
Kısa bir video göndermişti bu sefer. Hemen açtım ve izlemeye başladım.
Ekranda Stray Kids üyelerinin sahnede olduğu, hayranlarının deli gibi çığlık atarak onları destekleyişi vardı. Sonra araya, çığlık atan fanların yanında yüksek sesle bağıran bir adamın alaycı sesi girdi.
"Hadi ama Mi Yeon,çabuk olsana! Sensiz buraların tadı çıkmıyor. Hem sen gelmeden eğlenceye başlamak istemiyorum. Hadi,acele et!"
Bu ses bile tüylerimi ürpertmeye yetmişti. Bir şeyler yapmam gerekiyor. Hem de hemen.
Bundan dolayı telefonumu elime alarak oturduğum koltuktan kalktım ve aceleyle evimden çıktım.
Son sürat koşturmaya başladım. Aynı zamanda da hızla polisi aramış ve telefonu sağ elim yardımıyla kulağıma dayamıştım.
"Seoul Polis Merkezine bağlandı-"
Kadının sözünü bile keserek nefes nefese, hızlıca olayı anlatmaya başladım. Daha doğrusu çalıştım.
"Stray Kids! Stray Kids konseri! Konseri kana bulamayı planlıyorlar.Tekrar söylüyorum. Konserde bir psikopat var. Orayı kana bulamak istiyor. Lütfen, lütfen çabuk olun. Bir an önce Stray Kids'in yaptığı mini konser alanına varın. Lütfen..."
Artık gözyaşlarım durmuyordu. Hiç durmadan akmaya başlamışlardı. Görüş alanımı giderek bulanıklaştırıyorlardı lâkin buna rağmen son sürat koşmaya devam ettim.
Arada bir kalabalık olan sokakta birilerine yanlışlıkla omuz atıyor ama özür dahi dileyemeden koşmaya devam ediyordum. Bana savurdukları küfürleri de sadece bu seferlik duymamazlıktan gelecektim.
Polisin bana güvenip inanacağını zannetmesem de yine bir vatandaş olarak bu ihbarı yapmak zorundaydım.
Ama beklediğim gibi olmadı. Polis bana inanmış, hatta telefonumun sinyalini dahi anında bularak hattın diğer ucundan cevap vermişti.
"Sakin olun ve biraz yavaşlayın. Karşınıza çıkan ilk kavşaktan sağa döndükten sonra bir devriye arabası ile karşılaşacaksınız. Ona binin ve bildiklerinizi anlatıp gerekeni yapın."
Teşekkür bile edemedim nefesimin düzensiz oluşundan dolayı. Telefonum kapandığında kavşağa çoktan gelmiş, sağa dönünce de gerçekten bir devriye aracını beni beklerken bulmuştum.
Hızlı adımlarla ilerledim ve arabanın içine bindim. İçinde şoförün yan koltuğunda ve arka koltukta olmak üzere 3 polis vardı.
Yanımdaki polis
