Severken öldürmek de mümkünmüş demek...
1. Bölüm
Asu'nun yarası kapanmaya başlamıştı, ancak ağrıları hâlâ devam ediyordu. Su getirecek kimsesi olmadığı için mutfağa gitmek zorunda kaldı. Mutfaktaki sandalyeye oturduğunda, suyu içecek kadar bile ayakta duracak gücü olmadığını hissetti. Uzun süren sorgular, nezaret günleri, polis ve savcıyla yapılan konuşmaların ardından nihayet uzlaşmaya varılmış ve tanık koruma programına alınmıştı. Birkaç gün içinde, tanımadığı bir yerde, bilmediği bir hayata başlamak üzere yola çıkacaktı. Bu belirsizliğin ve korkunun ağırlığı altında ezildiği için ayakta durmakta zorlanıyordu.
Suyunu yudumlarken yarasına dokundu; acı hâlâ vardı ama en azından ilk başlardaki gibi kanamıyordu. Suyunu içip bardağını tekrar doldurdu. İçeri gitmek için antreye yönelmişti ki kapı açıldı. Bir süredir yanında kaldığı polis memuru Yavuz, elinde bir dosya ve poşetle eve girdi.
"Selam," dedi Yavuz.
Asu zayıf bir sesle "Selam," diye karşılık verdi ve dosya ile poşeti alıp, "Bu ne?" diye sordu.
"Yeni hayatına başlamadan önce geçmişini öğrenmen için," dedi Yavuz zoraki bir gülümsemeyle.
Asu derin bir nefes alıp oturma odasına geçti, dosyayı ve poşeti orta sehpaya bıraktı. Poşetin içindeki yiyeceğe göz attı, sonra ilgisini kaybedip dosyayı eline aldı. İlk sayfada kendi fotoğrafı ve yeni adı, mesleği, yaşı gibi bilgiler yazılıydı. Sayfayı çevirdiğinde, 40'lı yaşlarında, hoş ve bakımlı bir adamın fotoğrafını gördü; bu, yeni hayatındaki 12 yıllık kocasıydı.
Yavuz'a dönüp, "Evli miyim?" diye sordu imalı ve sinirle. Yavuz, başını sallayarak zoraki bir gülümseme ile "Evet," dedi. Asu, sinirlenmiş bir şekilde arka sayfayı çevirdi. İkiz olduğunu, anne babalarının bebekken öldüğünü, Asu'nun yetiştirme yurdunda yaşadığını ama "Aslı" (yeni kimliği) adındaki kardeşinin evlat edinildiğini, üniversite arkadaşına âşık olup evlendiğini ve 12 yıldır evli olduklarını okudu. Kocası öğretmendi ve çocukları yoktu, çünkü Aslı'nın rahatsızlığı buna engeldi.
Asu gülerek, "Artık Aslı mıyım?" diye sordu.
"Aslında pek de farklı değil," dedi Yavuz.
"Peki, bu adam kim?" diye sordu Asu.
"Bilmiyorum, sana sadece bilmen gereken kadar bilgi verildi. Gerisi sizin aranızda," dedi Yavuz.
Asu sinirle dosyayı kapatıp fırlattı. "Aslı, Asu değil. Asu ölmüş, bak burada yazıyor. Yoksa okumadın mı?" diyerek dosyayı orta sehpaya sertçe attı.
Yavuz derin bir nefes aldı. "Tamam, sakin ol. Herkes senin iyiliğin için uğraşıyor."
Asu, "İstemiyorum. İyi olmayacağımı bile bile beni sürüklüyorlar," diye karşılık verdi.
"Bilemezsin Asu, gerçekten. Sakin ol ve olgun karşıla olayları," dedi Yavuz.
Asu, koltuğa uzanarak, "Ağrı kesici istiyorum," dedi.
"İlaçlarını verdim sana," dedi Yavuz.
"Yetmiyor, ağrılarımı kesmiyor. Daha fazlasına ihtiyacım var," diye ağlamaklı bir sesle cevap verdi Asu.
Yavuz, dolaba bakacağını söyledi ve kapıya yöneldi. Ardından dönerek, "Yarın gidiyorsun," dedi.
Asu şaşkınlıkla, "Ne demek yarın gidiyorsun? Nereye gidiyorum?" diye sordu.
"Artık sen Aslı'sın ve yarın yeni hayatına, kocanın yanına gidiyorsun," dedi Yavuz, mutfağa doğru ilerlerken.
Asu gözlerini kapatıp,
Suyunu yudumlarken yarasına dokundu; acı hâlâ vardı ama en azından ilk başlardaki gibi kanamıyordu. Suyunu içip bardağını tekrar doldurdu. İçeri gitmek için antreye yönelmişti ki kapı açıldı. Bir süredir yanında kaldığı polis memuru Yavuz, elinde bir dosya ve poşetle eve girdi.
"Selam," dedi Yavuz.
Asu zayıf bir sesle "Selam," diye karşılık verdi ve dosya ile poşeti alıp, "Bu ne?" diye sordu.
"Yeni hayatına başlamadan önce geçmişini öğrenmen için," dedi Yavuz zoraki bir gülümsemeyle.
Asu derin bir nefes alıp oturma odasına geçti, dosyayı ve poşeti orta sehpaya bıraktı. Poşetin içindeki yiyeceğe göz attı, sonra ilgisini kaybedip dosyayı eline aldı. İlk sayfada kendi fotoğrafı ve yeni adı, mesleği, yaşı gibi bilgiler yazılıydı. Sayfayı çevirdiğinde, 40'lı yaşlarında, hoş ve bakımlı bir adamın fotoğrafını gördü; bu, yeni hayatındaki 12 yıllık kocasıydı.
Yavuz'a dönüp, "Evli miyim?" diye sordu imalı ve sinirle. Yavuz, başını sallayarak zoraki bir gülümseme ile "Evet," dedi. Asu, sinirlenmiş bir şekilde arka sayfayı çevirdi. İkiz olduğunu, anne babalarının bebekken öldüğünü, Asu'nun yetiştirme yurdunda yaşadığını ama "Aslı" (yeni kimliği) adındaki kardeşinin evlat edinildiğini, üniversite arkadaşına âşık olup evlendiğini ve 12 yıldır evli olduklarını okudu. Kocası öğretmendi ve çocukları yoktu, çünkü Aslı'nın rahatsızlığı buna engeldi.
Asu gülerek, "Artık Aslı mıyım?" diye sordu.
"Aslında pek de farklı değil," dedi Yavuz.
"Peki, bu adam kim?" diye sordu Asu.
"Bilmiyorum, sana sadece bilmen gereken kadar bilgi verildi. Gerisi sizin aranızda," dedi Yavuz.
Asu sinirle dosyayı kapatıp fırlattı. "Aslı, Asu değil. Asu ölmüş, bak burada yazıyor. Yoksa okumadın mı?" diyerek dosyayı orta sehpaya sertçe attı.
Yavuz derin bir nefes aldı. "Tamam, sakin ol. Herkes senin iyiliğin için uğraşıyor."
Asu, "İstemiyorum. İyi olmayacağımı bile bile beni sürüklüyorlar," diye karşılık verdi.
"Bilemezsin Asu, gerçekten. Sakin ol ve olgun karşıla olayları," dedi Yavuz.
Asu, koltuğa uzanarak, "Ağrı kesici istiyorum," dedi.
"İlaçlarını verdim sana," dedi Yavuz.
"Yetmiyor, ağrılarımı kesmiyor. Daha fazlasına ihtiyacım var," diye ağlamaklı bir sesle cevap verdi Asu.
Yavuz, dolaba bakacağını söyledi ve kapıya yöneldi. Ardından dönerek, "Yarın gidiyorsun," dedi.
Asu şaşkınlıkla, "Ne demek yarın gidiyorsun? Nereye gidiyorum?" diye sordu.
"Artık sen Aslı'sın ve yarın yeni hayatına, kocanın yanına gidiyorsun," dedi Yavuz, mutfağa doğru ilerlerken.
Asu gözlerini kapatıp,
