Gerçekler Hikaye Olur, Hikayeler de Masal (Prolog)
Yaşlı adam sallanan sandalyesinde huzurlu bir şekilde piposunu içerken, arada bir şöminedeki ateşin nasıl dans ettiğini izliyordu. Bir yandan da elinde kalın bir kırmızı deri kılıf ile kaplanmış haritayı incelerken gülümsüyordu. Yıpranmış ve yaşlılık izlerinin belirdiği ellerine bir süre baktı ve derin bir nefes alarak arkasına yaslandı. Sandalye iyice geriye yaslandıktan sonra durunca rahatsızlık veren bir şey varmışçasına memnuniyetsiz bir şekilde belini düzeltti.Yemek odasından torunlarının gülme ve şakalaşma sesleri geliyordu. O sesler memnuniyetsizliğini eritti; dudaklarının kenarı yeniden kıvrıldı.
İçerideki kahkahaların arasında çocukların anneleri onlara “Bugün kimin geldiğini tahmin edin, bakalım!” dedi.
Çocuklar heyecanla fısıldaşmalarla tahmin etmeye başladı.Yaklaşık bir dakika sonra hep bir ağızdan “Heyyy!” diye sevinç çığlıkları attılar ve hemen ardından evden koşuşturma sesleri gelmeye başladı. Hızla odaya giren üç çocuk aynı anda dedelerine boş buldukları yerden sarıldılar.
Yaşlı adam bir yandan gülerek bir yandan da homurdanarak “Durun çocuklar! Artık o kadar da küçük değilsiniz”diye çocuklara zorlukla tepki verebildi.
Onları en son sekiz yıl önce görmüştü; o zamanlar en küçüğü daha yediydi. Kız olan, “Dede, artık hiç gelmeyeceksin sanmıştık,” dedi üzgün bir şekilde.
Adam, kızın altın saçlarını okşarken, “İşte buradayım, Rachel,” diye karşılık verdi. “Büyüdünüz. Sizi görmeliydim.”
Çocukların anneleri odaya girince şaşkınlığını kısa bir süre saklayamadı. Ancak yaşlı adamın yüzünde bir memnuniyet ifadesi olmasına rağmen zorlukla nefes alıp hırıltılar çıkardığını görünce “Çocuklar, kalkın dedenizin üstünden” diye bağırdı.
Çocuklar dedelerinin üstünden kalkıp şöminenin diğer tarafına geçtiler ve karşısına oturdular. Uzun süre onunla hasret giderdiler. Küçükken onlara anlattığı bazı eski maceralarını konuşup güldüler. Anneleri de tam şöminenin karşısına oturdu ve bu keyifli sohbete eşlik ediyordu.
Çocuklardan en büyük olanı bu maceralardan bahsederken adama dönerek ciddi bir şekilde “Dede… Bize her seferinde anlatmak istediğin ancak annem tarafından yasaklanan bir hikaye vardı. Hatırlıyor musun?” dedi.
Yaşlı adam, çocuğun bunu hatırlamasına şaşırarak alnını kırıştırdı. Bir süre düşünüyormuş gibi yaptı ve sonra aniden gülümseyerek “Güçlü bir hafızan var, Roland. Evet. Ben sadece büyüklere anlatılması gereken birçok masal biliyorum. Asheni’nin bunları yasaklaması gayet doğaldı.”dedi.
“Artık büyüdük. İstediğimiz masalı dinleyebiliriz.” diye karşılık verdi Roland kararlılıkla.
Yaşlı adam biraz tedirgin olarak Asheni’ye gözünün ucuyla baktı.Asheni anlayışlı bir gülümseme ile başını sallayarak “Çocuklar artık akademiye gidecekler. Büyüdüler baba. Artık size karışmayacağım” dedi. Babasının yüzüne bakarak “Artık zamanı geldi, baba” diye düşündü.
Önce başını sallayarak onayladı yaşlı adam memnuniyetle, “Ancak çok geç oldu. Artık uyuyalım ve güzel masalımıza yarın başlayalım”.
Gece evi usul usul kapladı. Koridordan odalarına dağılan çocukların fısıldaşmaları, şöminenin çıtırtılarına karışıp uzaklaştı. Asheni, babasının omuzlarına kısa bir şal bıraktı ve omuzlarından tutup babasına sevgiyle baktı.
“Zorladılar seni,” dedi yumuşak bir sesle.
“İyi geldiler,” diye
