Çabaladım
Donuk gözlerle izledim. Ne gidebilirdim ne de kalabilirdim. Koca bir hiçlikti sanki. Anlamak istedim. Kalmak için uğraştım. Ama ne kendime bunu yapabilirdim ne de ona. Vazgeçmedim, gitmek istemedim. Zorunda kaldım. Zorunda bırakıldım.
Ve o an, içimde bir şey sessizce kırıldı. Ne olduğunu anlayamadım ama buz gibi bir soğukluktu. Nefes almayı unutmuştum sanki.
Zaman geçtikçe anladım, bazı yaralar suskunluktan beslenir. Ben sustukça, içimdeki çığlık büyüdü. Duymadı, belki de duymak istemedi. Oysa ben, sadece bir kez olsun anlasın istemiştim. Yargılamadan, suçlamadan... Sadece "anla" demiştim sessizce. Ama o duymadı.
Gözlerimde donup kalan o bakış, hâlâ peşimi bırakmıyor. Her gece aynı günü yaşıyorum; aynı kelimeler, aynı sessizlik, aynı çaresizlik. Kaçmak istiyorum ama her adımda o güne geri düşüyorum.
Kendimden bile kaçamıyorum.
Belki de mesele gitmek ya da kalmak değildi. Belki mesele, artık ona ait olamamaktı. Ne ona, ne kendime, ne de geçmişime... Her şeyin ortasında, bir gölge, bir iz gibi
Bazen düşünüyorum; belki de sevmek buydu. Kendinden vazgeçmek, kendi sesini kısmak, onun suskunluğunda kaybolmak. Ama artık biliyorum. Bazı sevgiler insanı tamamlamaz, TÜKETİR
ve ben
TÜKENDİM...
